Η Ελλάδα έχει την «Kατοχή» που της αξίζει...

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr,31.101.12

Η χώρα μας διανύει μια περίοδο «Κατοχής», διατείνεται μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, μεταξύ των οποίων μητροπολίτες, αρχηγοί κομμάτων, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και λοιπές δυνάμεις που εύκολα κάποιος μπορεί να τοποθετήσει στην εγχώρια καθεστηκυία τάξη. Μιλάμε λοιπόν για μια «Κατοχή» που δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο κατακτητής και ποιος ο κατακτημένος... Η μερίδα που μιλάει για «Κατοχή» κάνει αναφορά στον αυξημένο ρόλο που έχουν αποκτήσει οι δανειστές στην εσωτερική πολιτική της χώρας. Όντως οι δανειστές έχουν αποκτήσει λόγο στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας και κυρίως αυτές που άπτονται της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό συνιστά όντως εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας.  Εκχώρηση όμως, και όχι υφαρπαγή της εθνικής κυριαρχίας μέσω των όπλων.

 Η εκχώρηση ενός μέρους της εθνικής κυριαρχίας έγινε με αντάλλαγμα το δανεισμό της χώρας από τους εταίρους προκειμένου να αντιμετωπιστεί ομαλά η κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία είχε περιέλθει. Υπήρχε και υπάρχει πάντα η επιλογή να επιλέξουμε διαφορετικά, με τις ανάλογες συνέπειες βέβαια... Η εκχώρηση αυτή δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Από την εποχή που η χώρα εισήλθε στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη εκχωρεί συνεχώς μεγαλύτερο μέρος της εθνικής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας διεργασίας συγκυριαρχίας με άλλα έθνη κράτη. Όλες οι χώρες της ΕΕ πράττουν αντίστοιχα.

H ατέλειωτη λίστα των συμψηφισμών

Του Προκόπη Δούκα, Athens Voice, 30.10.12

Eίναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να συνθέσεις απόψεις, να επιδιώκεις τη σύγκλιση ή να αναζητάς την αλήθεια “κάπου στη μέση”, εκεί όπου συνήθως (αν και καθόλου απαραίτητα) βρίσκεται. Και είναι άλλο πράγμα να διεξάγεις μονίμως το δημόσιο διάλογο, με συμψηφισμούς. Επειδή λοιπόν κακώς ένας εισαγγελέας (κατά τη γνώμη πολλών, αλλά η ανεξαρτησία του δεν πρέπει να αμφισβητείται) ή ένας υπουργός μιας προηγούμενης κυβέρνησης ζήτησε τη δημοσιοποίηση ονομάτων και προσώπων οροθετικών γυναικών που εκδίδονταν χωρίς προφυλακτικό, αυτό δεν σημαίνει οτι η διαπόμπευση είναι ανεκτή ή επιθυμητή και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και για μια λίστα με τα εισοδήματα καλλιτεχνών, που διέρρευσε και δημοσιεύτηκε. Επειδή μια ολόκληρη ομάδα αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας (εκλεγμένων και μη) παίζει μια απαράδεκτη “κολοκυθιά”, αρνούμενη να αποδώσει λογαριασμό στους πολίτες αυτής της χώρας για το πού βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ

Φόρμες

Του Δημήτρη Μητρόπουλου, NEA, 29.10.12

Σκηνές από Χριστούγεννα του παρελθόντος σε ξένη πόλη - και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι. Τo εστιατόριο Αvenue επί της Avenue de Montaigne είναι μόλις δύο βήματα από τα Ηλύσια Πεδία. Είναι μοδάτο κι έχει διοπτροφόρους διανοουμένους, ζευγάρια προχωρημένης ηλικίας, αλλά και μοντέλες. Κάνει κρύο, αλλά τα τραπέζια στο πεζοδρόμιο είναι για τους καπνιστές. Σε αυτά πλησιάζει ένας γνωστός έλληνας δημοσιογράφος με γκρίζα μαλλιά. Φοράει ολόσωμη κόκκινη φόρμα - από αυτές που επιλέγουν οι σκιέρ αν τυχόν χαθούν στα χιόνια ώστε να μπορεί να τους δει από ψηλά το ελικόπτερο. ΔΕΝ είναι το είδος της αμφίεσης που ταιριάζει για το κέντρο του Παρισιού. Μάλλον για κανένα χιονοδρομικό τύπου Γκστάαντ είναι. Αλλά αυτός που τη φοράει νιώθει εμφανώς άνετος. Είναι μαζεμένος κι ευγενικός - έτσι λίγο σαν γατούλης -,  συνοδευόμενος από δύο κυρίες κάποιας ηλικίας που δείχνουν να είναι η σύζυγός του και μια φίλη τους. Η παρέα αποπνέει ακριβώς αυτό το είδος καλοζωίας που έχει προκύψει απότομα εκεί κοντά στα πενήντα. Η συνεννόηση με τον παρισινό σερβιτόρο γίνεται στα αγγλικά, ενώ δίνεται και εξήγηση ότι δεν θέλουν να φάνε - για έναν καφέ κι ένα γλυκό έχουν έρθει, αλλά και για να καπνίσουν.

204 πανεπιστημιακοί κατά της βίας στις εκλογές στα ΑΕΙ

«Πριν ακριβώς από 40 χρόνια, φθινόπωρο του 1972, οι φοιτητές όλων των  Σχολών του Πολυτεχνείου και άλλων ΑΕΙ ζητούσαν εκλογές στους φοιτητικούς Συλλόγους, τις οποίες παρεμπόδιζε με κάθε μέσο η χούντα. Σήμερα, κομματικές παρατάξεις φοιτητών, με τη συμπαράσταση μελών ΔΕΠ, παράνομα και με τη βία διαλύουν συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων και παρεμποδίζουν τις εκλογές για τα Συμβούλια Ιδρύματος στα ΑΕΙ. Συνάδελφοί μας που αντιδρούν σε όλα αυτά υφίστανται προγραφές. Ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τους νόμους 4009/2011 και 4076/2012 για τα πανεπιστήμια, λέμε προς όλους ότι δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για αντιδημοκρατικές πρακτικές. Αυτό που γεννιέται σήμερα είναι ένα τέρας που θα καταβροχθίσει και το Πανεπιστήμιο και ολόκληρη την κοινωνία».

Η συλλογή υπογραφών για όσα μέλη ΔΕΠ ενδιαφέρονται γίνεται σε σχετική ιστοσελίδα

Μέχρι τη Δευτέρα το μεσημέρι, είχαν υπογράψει το κείμενο τα εξής 204 μέλη ΔΕΠ από 18 πανεπιστήμια:

1.      Γεράσιμος Αθανασούλης -ΕΜΠ

2.      Θεόδωρος Αλεξόπουλος - ΕΜΠ

3.      Νίκος Αλιβιζάτος - ΕΚΠΑ

4.      Ντία Αναγνώστου-Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

5.      Σπύρος Αναστασιάδης -Πανεπιστήμιο Κρήτης

6.      Γιώργος Ανδρουτσόπουλος-ΕΜΠ

Μια λίστα και μια σύλληψη. Ένα άρθρο κοινής λογικής

Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice

Κάποια μακρινή εποχή, η γνωστή κ. Λαγκάρντ, όταν ήταν ακόμα υπουργός στη Γαλλία και όχι επικεφαλής του ΔΝΤ, έδωσε στον τότε κ. υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου μια λίστα με ονόματα Ελλήνων καταθετών σε μια ορισμένη ελβετική τράπεζα. Στη λίστα αυτή πιθανολογούνταν ότι, μαζί με απλούς πολίτες, υπήρχαν και φοροφυγάδες. Ανάλογες λίστες δόθηκαν και σε αρμόδιους υπουργούς άλλων κρατών, με δικούς τους πολίτες. Εκείνα τα άλλα κράτη έκαναν έρευνες, βρήκαν ποιοι είναι φοροφυγάδες και ποιοι όχι κι έπραξαν τα δέοντα, ενισχύοντας τους προϋπολογισμούς τους. Το θέμα τότε συζητήθηκε ευρύτερα. Σε μας, ο κ. Παπακωνσταντίνου παρέδωσε το υπουργείο στον κ. Βενιζέλο, αλλά η λίστα δεν ακούστηκε από τότε (παρόλο που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διατυμπάνιζε ότι ζητούσε άρση τραπεζικού απορρήτου και εισροή δεδομένων από την Ελβετία). Πρόσφατα, που το θέμα «έσκασε» γενικότερα, ο κ. Παπακωνσταντίνου είπε ότι το σιντί μετατράπηκε σε στικάκι και το έδωσε για φύλαξη στο γραφείο του, αλλά το γραφείο του το έχασε. Ο δε κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι ο ίδιος είχε το στικάκι, ήξερε «εκ πληροφοριών» το περιεχόμενό του,

Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής

Του Θανάση Βασιλείου, Καθημερινή, 28.10.12

ΔHMHTΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ

Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής

Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής οργάνωσης

εκδ. Πόλις, 2012, σελ. 472

«Είμαστε Ναζιστές… Είμαστε παγανιστές… Είμαστε αναρχικοί… και θα είμαστε μέχρι τη στιγμή που θα κυριαρχήσει η Αρχή της Εθνικοσοσιαλιστικής Εξουσίας… Είμαστε εξτρεμιστές γιατί μάθαμε να αγαπούμε και να μισούμε δίχως μέτρο, αβυσσαλέα και αιώνια. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί πιστεύουμε στην Αρετή και όχι στην Ηθική, στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί η ιστορία γράφεται από παράτολμους δημιουργούς με μεταφυσικές παρορμήσεις και όχι από φιλήσυχα ανθρωπάκια, υπηρέτες της Εβραϊκής σαπίλας». («Χρυσή Αυγή», τευχ. 5, σ. 3., «Εμείς»)

«Αποκάλυψη τώρα» για τη Χρυσή Αυγή. Ο ρόλος, τα πιστεύω, η πορεία, και οι μεταμορφώσεις της.

Μια παραδοχή είναι ότι υπάρχουν πολλές Κερκόπορτες στο ελληνικό πολιτικό οικοδόμημα. Η πλημμελής οχύρωση του συστήματος και οι δυσανεξίες διευκόλυναν την ανενόχλητη ανάπτυξη μύριων επιβουλών και δεινών στα πράγματα της χώρας που, αβέβαιη, απελπισμένη, δίχως σχέδιο και προβλέψεις, ανέπτυξε νοοτροπία πολιορκημένου, έστησε πλάι στους «έξωθεν» τους δικούς της «εσωτερικούς εχθρούς», παραδομένη άνευ όρων στην καθημερινή εξοικείωση με την κοινοτοπία του κακού.

Η αντιφασιστική Αντίσταση των λαών: Ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο

Του Άγγελου Ελεφάντη, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 28.10.12

Στις 18 Ιουνίου 1940, μετά την κατοχή της Γαλλίας από τον γερμανικό στρατό, τη συνθηκολόγησή της και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση Βισύ του στρατάρχη Πεταίν, ο στρατηγός Ντε Γκωλ, από τον ραδιοφωνικό σταθμό του BBC του Λονδίνου όπου είχε καταφύγει, απηύθυνε στους Γάλλους ένα σύντομο αλλά και πολυσήμαντο διάγγελμα: οι ελεύθεροι Γάλλοι, εκείνοι των αποικιών κι όσοι κατέφυγαν στην Αγγλία, δεν αναγνώριζαν τη συνθηκολόγηση και συνέχιζαν τον πόλεμο κατά των Γερμανών στο όνομα της Γαλλίας. Εν κατακλείδι ο στρατηγός Ντε Γκωλ καλούσε τους Γάλλους σε αντίσταση (resistance) στον κατακτητή και το εγχώριο όργανό του, την πεταινική κυβέρνηση Βισύ. Το ιστορικό αυτό διάγγελμα, εκτός από τις σημαντικές πολιτικές και στρατιωτικές συνέπειες που είχε για τη Γαλλία, αφού αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη της αντίστασης κατά των Γερμανών που οργανώθηκε προοδευτικά μέσα στη χώρα, δημιούργησε έναν νέο πολιτικό και ιδεολογικό όρο του οποίου η εμβέλεια διαπέρασε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη, επιβίωσε πολύ μετά το τέλος του πολέμου και των αναγκών που τον γέννησαν: τον όρο αντίσταση.

Μια πόλη παλίμψηστο

Του Αντώνη Λιάκου, ΒΗΜΑ, 27.10.12

Την ιστορία της Θεσσαλονίκης μπορεί κάποιος να τη δει με τον παλαιό σχολικό τρόπο ως ολοκλήρωση της εθνικής επικράτειας από δύο χαρισματικούς ηγέτες, τον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο, μπορεί όμως και να τη δει στο πλαίσιο των αλλαγών που αναδιοργάνωσαν τη μισή Ευρώπη, διαλύοντας τρεις αυτοκρατορίες, δημιουργώντας πολλά νέα κράτη, ακόμη περισσότερες μειονότητες και μερικά εκατομμύρια προσφύγων, ανάμεσά τους και οι δικοί μας του 1922. Στον στρόβιλο αυτό, που συνεχίστηκε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλές πόλεις άλλαξαν επικυρίαρχους, όνομα και πληθυσμό. Μια από αυτές είναι η Θεσσαλονίκη. Υπήρξε μια τυπική ανατολίτικη και κοσμοπολίτικη, πολυεθνική και πολυθρησκευτική πόλη στις αρχές του αιώνα, που κυριολεκτικά μεταστοιχειώθηκε. Στον 20ό αιώνα η πόλη έμοιαζε με παλίμψηστο. Καθώς σβηνόταν το παλιό κείμενο, γραφόταν πάνω ένα καινούργιο. Χάνοντας μία-μία τις μεγάλες και μικρές κοινότητές της δεν έχανε μόνο ανθρώπους. Εχανε τρόπους ζωής, γειτονιές, στέκια, γλώσσες, έντυπα, κουλτούρες. Και πάνω στα παλιά ίχνη έρχονταν νέοι άνθρωποι, νέες κοινότητες και έγραφαν τον δικό τους πολιτισμό, και άφηναν τα δικά τους ίχνη. Στους δύο πολέμους χάθηκε ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης και την εγκατέλειψαν ο μουσουλμανικός και ο σλαβικός πληθυσμός της. Σβήστηκε η παρουσία τους στον χώρο, η γλώσσα τους, ο πολιτισμός τους. Ηλθαν άλλοι, οι πρόσφυγες της Μικρασίας, της Θράκης και του Πόντου, και έκαναν τις δικές τους γειτονιές.

Υπάρχει εναλλακτική λύση;

Του Παύλου Τσίμα, NEA, 26.10.12

Αυτή θα ήταν, λοιπόν, μια εναλλακτική αριστερή στάση απέναντι στη στάση της «αντίστασης»: μια Αριστερά που δέχεται να μοιραστεί τις ευθύνες και τις θυσίες, σε συνθήκες εθνικής κρίσης, διεκδικώντας σε αντάλλαγμα τη δίκαιη κατανομή τους, μια τιμωρία των ενόχων της χρεοκοπίας και μια πραγματική, προοδευτική μεταρρύθμιση του σάπιου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου, που χρεοκόπησε. Και ο καθένας μπορεί να τη ζυγίσει: θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο αριστερή;

Το δράμα των διαπραγματεύσεων την εβδομάδα που πέρασε, το δράμα της ψηφοφορίας την εβδομάδα που έρχεται, επαναφέρουν δύο κεντρικά ερωτήματα που μας βασανίζουν καιρό τώρα. Το ένα: υπάρχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στην πολιτική που η κυβέρνηση Σαμαρά ακολουθεί; Και το δεύτερο: υπάρχει εναλλακτική αντιπολιτευτική στάση απέναντι σε αυτήν που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει;

Η Ευρώπη ως πειραματόζωο

Του Γιάννη Βούλγαρη, NEA, 26.10.12

Λίγα χρόνια πριν, η παγκόσμια κρίση του 2007-08 είχε δημιουργήσει την εντύπωση ή την ελπίδα ότι θα δρομολογούσε ριζικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συλλογική φαντασία και η ιστορική σύγκριση μας παρέπεμπαν στην αλλαγή ιστορικής εποχής που εκείνη είχε σηματοδοτήσει η κρίση του 1929. Ομως το μεγάλο οικονομικό - κοινωνικό κόστος της κρίσης δεν έχει προκαλέσει έως τώρα μείζονες πολιτικές αναταράξεις παρά μόνο «τοπικά», όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Η εύκολη εξίσωση «κρίση = στροφή στα αριστερά» διαψεύδεται, πόσω μάλλον που ούτε ιστορικά αποτέλεσε τον κανόνα - το αντίστροφο ήταν συχνότερο. Το αίτημα που φαινόταν να τίθεται με την κρίση, δηλαδή η κοινή πρωτοβουλία για την πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης και του αχαλίνωτου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, υποχώρησε μετά τις πρώτες χλιαρές προσπάθειες του G20. Επειδή όμως οι ανισορροπίες της παγκόσμιας οικονομίας παραμένουν, η κρίση παραμονεύει και η αστάθεια παραμένει. Με επίκεντρο την Ευρώπη. Ειδικά η ζώνη του ευρώ είναι η κατ' εξοχήν περιοχή του Κόσμου όπου οι κρατικές εξουσίες βρίσκονται στα πρόθυρα ουσιωδών μετασχηματισμών υπό την πίεση των λεγόμενων «διεθνών αγορών».

Λογική και ευαισθησία

Tου Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Από τη μια  οι μνημονιακοί ταλιμπάν, που δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει κατώτατος μισθός, προειδοποίηση απόλυσης και αποζημίωση. «Μα, θα χαλάσουμε τη συμφωνία για τέτοιες λεπτομέρειες;» λένε. Από την άλλη οι αντιμνημονιακοί κουφιοκεφαλάκηδες, που θέλουν «όλα ή τίποτα». Να μη δεχτούμε τίποτα, να πετάξουμε έξω την τρόικα και τα παρόμοια. Αυτοί τα θεωρούν όλα σικέ, δεν γίνεται -λένε-  καμιά διαπραγμάτευση κλπ. Υπάρχει χώρος μεταξύ αυτών των  συμπληγάδων; Να που υπάρχει. Τον εκφράζει το μικρό κόμμα της ΔΗΜ.ΑΡ, που εξελίσσεται σε μια φωνή λογικής και ευαισθησίας αλλά και αποφασιστικής παρέμβασης, όπου χρειάζεται. Οσοι το ψήφισαν στις εκλογές γι’ αυτό το ψήφισαν. Για να αποτελέσει ανάχωμα στον κάθε είδους παραλογισμό. Η σύγκριση με τους άλλους δυο κυβερνητικούς εταίρους είναι συντριπτικά υπέρ της. Ο Σαμαράς μιμείται όλο και περισσότερο τον Γιώργο Παπανδρέου. Σε κάθε δέκα κουβέντες που λέει  οι πέντε είναι «θα σώσω την Ελλάδα». Να την σώσει αλλά ας πει στον Στουρνάρα και στον Βρούτση να λένε και κανένα «όχι». Για να πάρουμε, δηλαδή, τη δόση πρέπει να πολλαπλασιαστούν οι απολύσεις και να κερδίσουν τη μισή αποζημίωση οι εργοδότες; Γιατί δέχτηκαν να το συζητήσουν αυτό;

Λαϊκές παρελάσεις!

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 25.10.12

«Οι πολίτες έχουν την ευκαιρία μαζί με τις επίσημες παρελάσεις να πραγματοποιήσουν τις δικές τους λαϊκές, ειρηνικές, ενωτικές και αγωνιστικές παρελάσεις για να βροντοφωνάξουν τα δικά τους σύγχρονα, αλλά και πολύ κρίσιμα, ζωτικά και μεγάλα "ΟΧΙ!"». Τέτοια διακήρυσσε στην ιστοσελίδα iskra το Αριστερό Ρεύμα, θεσμοθετημένη ιδεολογική τάση εντός του Συνασπισμού, πλέον και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να αποκλίνει από τις θέσεις της ηγεσίας. Αλλά και ο ηγέτης, ο Αλέξης Τσίπρας, που συχνά κάνει αισθητή τη διαφωνία του για θέσεις του Αριστερού Ρεύματος, αυτή τη φορά, μιλώντας στις Σέρρες, απαιτεί με τη σειρά του έναν «ειρηνικό ξεσηκωμό», στο πλαίσιο των εορτασμών της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Θυμόμαστε τα περυσινά χάι λάιτ του αντίστοιχου «ειρηνικού ξεσηκωμού». Είχαν αρχίσει με μούντζες των μαθητών προς τους επισήμους, συνεχίστηκαν με κραξίματα και γιαουρτώματα προς πολιτικούς εκπροσώπους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και κορυφώθηκαν με τα θλιβερά επεισόδια της Θεσσαλονίκης, όταν μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας η παρέλαση μετατράπηκε σε ένα θέατρο αγανάκτησης - με περισσότερο αγανακτισμένο το άγημα της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων που, κατά παράβαση της διαταγής την οποία έλαβε, παρήλασε. Ηταν η πρώτη φορά την εποχή της μεταπολίτευσης που το «λαϊκό αίσθημα» εκπροσωπήθηκε από ένα στρατιωτικό άγημα. Κι ύστερα η Χρυσή Αυγή πέρασε τις πύλες του Κοινοβουλίου...

Το ΑΠΘ δεν μένει πια εδώ…

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΑΠΘ

Το Πρυτανικό Συμβούλιο καλεί τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας να τιμήσουν την επετειακή εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης σε αίθουσα εκτός του Πανεπιστημίου, δηλώνοντας μάλιστα ότι έτσι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στέλνει μήνυμα προς την ελληνική κοινωνία ότι «εξακολουθεί να αγωνίζεται με σθένος και καταφέρνει να παραμένει όρθιο και ως φορέας παραγωγής και διάδοσης της γνώσης ξέρει να τιμά την ιστορική κληρονομιά και να τη μετουσιώνει σε μήνυμα ελπίδας και προοπτικής». Ένα τέτοιο κάλεσμα γεννά όμως σε όλους μας τα εξής ερωτήματα, στα οποία θα όφειλε να απαντήσει το Πρυτανικό Συμβούλιο:

1.      Πώς καταφέρνει να παραμένει όρθιο ένα πανεπιστήμιο που δεν μπορεί να διοργανώσει την επετειακή εκδήλωση των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις αίθουσές του, στους χώρους όπου παράγει και διαδίδει τη γνώση; Πότε άραγε στην πολυετή ιστορία του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τους χώρους του, διοργανώνοντας μια τέτοια επίσημη τελετή σε χώρο που δεν έχει σχέση με το Πανεπιστήμιο;

2.      Πώς αγωνίζεται με σθένος να σταθεί όρθιο ως φορέας παραγωγής και διάδοσης γνώσης, όταν δεν μπορεί να διασφαλίσει την αριστεία και τον ελεύθερο διάλογο, αλλά παραμένει έρμαιο της βίας και της αυθαιρεσίας του οποιουδήποτε;

Δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για αντιδημοκρατικές πρακτικές

http://syndesmosauth.gr

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

χθες (23/10) το βράδυ ενημέρωσα τον Πρύτανη και τους Αντιπρυτάνεις για την απειλή και την προσβολή που υφίσταμαι ως «ανεπιθύμητη στη Σχολή μου», εγώ και άλλοι συνυποψήφιοι μου, με τις αφίσες που έχουν τοιχοκολληθεί στην πόρτα του γραφείου μου (απρόσιτου από εμένα επί 9 ημέρες) και στους διαδρόμους της Σχολής. Τους ζήτησα παράλληλα να αναλάβουν τις ευθύνες τους για α) την προώθηση της εκλογικής διαδικασίας που οι ίδιοι είχαν προκηρύξει, β) την προστασία της αξιοπρέπειας και της ασφάλειας τη δική μου και των συνυποψηφίων μου, οι οποίοι άλλωστε έστειλαν και οι ίδιοι ανάλογα μηνύματα. Θεωρώ υποχρέωση μου να ενημερώσω και όλους τους συναδέλφους για την ενέργεια μου αυτή, μαζί με ένα πρόσθετο σχόλιο: Για να φρεσκάρεται η μνήμη των παλαιοτέρων και να πλουτίζουν οι γνώσεις των νεοτέρων.

Πριν ακριβώς από 40 χρόνια, φθινόπωρο του 1972, οι φοιτητές όλων των Σχολών του Πολυτεχνείου ζητούσαν εκλογές στους φοιτητικούς Συλλόγους, τις οποίες παρεμπόδιζε με κάθε μέσο η χούντα. Οι τότε υποψήφιοι που κλήθηκαν στο γραφείο του τότε Πρύτανη άκουσαν από τον παρευρισκόμενο κυβερνητικό (=στρατιωτικό) επίτροπο, μεταξύ των άλλων κοσμητικών επθέτων, τη δήλωση-απειλή ότι είναι ανεπιθύμητοι στο Ίδρυμα. Οι εκλογές έγιναν το Νοέμβριο, και στις περισσότερες Σχολές συνοδεύτηκαν με επιθέσεις, αρπαγές της κάλπης, νοθεία κλπ. Μόνο σε δύο Σχολές ΧΜ και ΑΤΜ, χάρη και στην ουσιαστική υποστήριξη των καθηγητών μας, ολοκληρώθηκαν με αδιάβλητο τρόπο οι εκλογές.

Οι εθνικοί ατακαδόροι

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, NEA, 25.10.12

Για χρόνια ήταν το χαβιάρι του δημόσιου βίου μας. Τους αγαπούσε ο Θεός γιατί τους αγαπούσε ο λαός. Τραγουδιστές, τραγουδοποιοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, αλλά και οι πανταχού παρόντες και τα πάντα πληρούντες πολιτικοί. Διαγωνίζονταν σε εκκεντρικότητα και παραδοξολογία. Ποιος θα πει την ευφυέστερη ατάκα, ποιος θα καταπλήξει το κοινό του με την πιο παράδοξη αποστροφή. Εκαναν τη δημόσια σκηνή να μοιάζει με αέναο τηλεπαιχνίδι. «Πώς λέγεται το πολίτευμα της Ελλάδας;». «Εεε, δικτατορία νομίζω». «Μπράβο, κερδίσατε τη χρυσή καφετιέρα, τον χρυσό δίσκο και εκατό εισιτήρια της Εργατικής Εστίας για να μην παίζετε Εντα Γκάμπλερ μπροστά σε άδεια καθίσματα». Τη δουλειά την ήξεραν καλά. Ηξεραν να δίνουν τη φράση που θα γινόταν τίτλος στη συνέντευξη, και αν ήταν πια τόσο επιτυχημένη θα περιφερόταν από στόμα σε στόμα με γεύση από τεκίλα και την αυτοπεποίθηση της ευφυΐας. Στο κάτω κάτω η ζωή στην Ελλάδα ήταν μια σκέτη διασκέδαση και αυτοί έπαιζαν τον ρόλο του διασκεδαστή. Ημασταν υποχρεωμένοι να τους ακούμε, θέλαμε δεν θέλαμε. Εχει γράψει και η ατάκα τη μικρή της ιστορία στα μέρη μας βέβαια. Την έχουν τιμήσει άνθρωποι όπως ο Τσαρούχης. Οι ατάκες του ήταν αποφθέγματα, το περιτύλιγμα μιας σκέψης που ήθελε να ξεφύγει από τον αποκλεισμό των λίγων μυημένων. Τις περισσότερες φορές πήγαινε κόντρα στο κοινό αίσθημα, χτυπούσε το ρεύμα εκεί που το πονούσε.

Η οσμή της κατάρρευσης

Του Λουκά Βλάχου, NEA, 24.10.12

Μερικά πράγματα τα νιώθεις μόνο όταν συμβούν στο «σπίτι σου». Διαφορετικά, σε κάθε άλλη περίπτωση, είναι θεωρητικά σχήματα. Για να φέρω ένα παράδειγμα: ο θάνατος είναι κάτι πολύ μακρινό, αισθάνεσαι άτρωτος, δεν νιώθεις ότι μπορεί να σε αγγίξει, αλλά αυτό αλλάζει αν συμβεί σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο. Με τον ίδιο τρόπο, σήμερα, εικάζουμε (και δικαιούμαστε να φτιάχνουμε φανταστικά σενάρια) πώς θα είναι η Ελλάδα αν και όταν το κράτος καταρρεύσει, αλλά δεν έχουμε «πειραματικά» δεδομένα που να βεβαιώνουν με ασφαλή τρόπο για τα δεδομένα της κατάρρευσης. Συζητώντας στη Γενική Συνέλευση των καθηγητών του πανεπιστημιακού τμήματος στο οποίο εργάζομαι τις πιθανές προτάσεις προκειμένου να καθαρίσουμε τα σκουπίδια που συσσωρεύονται επικίνδυνα σε όλο το πανεπιστήμιό μας μετά την απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας, για να συνεχίσουν τα μαθήματα, αποκλείσαμε μία προς μία όλες τις προτάσεις. Και στη διάρκεια αυτής της Συνέλευσης και, κυρίως, των επιχειρημάτων που ακούστηκαν προκειμένου να αποκλειστούν όλες αυτές οι προτάσεις, ένιωσα τι θα συμβεί αν το κράτος παραλύσει. Διότι, δυστυχώς, άρχισε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) να μας «αγγίζει» μια αποκρουστική πραγματικότητα που θα θέλαμε όλοι να αποφύγουμε.

Ο παρασιτισμός αντιστέκεται

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Tο γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήταν υποχρεωτικό τα πράγματα να πάνε έτσι. Οι δυνάμεις της Ακινησίας, αυτές που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, παρουσιάζουν την κατάσταση κάπως σαν φυσική καταστροφή, σαν πόλεμο. Μας κήρυξαν τον πόλεμο οι ξένοι, μας έβαλαν, ειδικά εμάς, στο στόχαστρο, θέλουν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του Έλληνα, να μας «φτωχοποιήσουν», να μας «εξοντώσουν», να μας κάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Γιατί δεν τους φτάνουν τα 9/10 του πλανήτη που είναι φτηνότερο, εμάς ήθελαν. Κι έτσι, εμείς δεν φταίμε σε τίποτα. Κι όμως μπορεί να αντιμετωπίσαμε ένα δύσκολο πρόβλημα το 2009, αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Κι αν είχαμε αντιδράσει σωστά ήδη τώρα θα αρχίζαμε να βγαίνουμε από το τούνελ και επιπλέον θα ζούσαμε σε μια Ελλάδα πιο δυνατή, πιο δίκαιη, καλύτερη από πριν. Ακόμα και τώρα μπορούμε, αν αλλάξουμε συμπεριφορά.

Η βεβαιότητα του χορτάτου

Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice, 24.10.12

Aπεργία διαρκείας και χιλιάδες προσλήψεις στην επιχείρησή «του», τη ΔΕΗ, είναι η πρόταση του κ. Φωτόπουλου για το ξεπέρασμα της κρίσης. Αντίφαση; Αν είναι να γίνει απεργία διαρκείας, που θα δουλεύουν αυτοί που θα προσληφθούν; Παραλογισμός; Υπάρχει κρίση στη χώρα, στην κοινωνία, στην οικονομία, μια τέτοια απεργία θ΄αποδιάλυε τα πάντα. Εξυπνάδα; «Είμαι εκτός τόπου και χρόνου και το ξέρω, αλλά κάνω το κομμάτι μου στο ακροατήριο των συναδέλφων μου (συνέδριο της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ) κι ό,τι γίνει.» Πρόκληση; Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί την πλήρη μονιμότητα, την απόλυτη βεβαιότητα του σίγουρου μισθού, το σκληρότερο κομμάτι της νομενκλατούρας των ΔΕΚΟ, την απόλυτη σχέση τού «σε ψηφίζω - με διορίζεις» στο μέχρι τώρα πολιτικό μας (σας) σύστημα, τα προνόμια τού χαμηλού λογαρισμού ρεύματος, τα επιπλέον συνδικαλιστικά προνόμια, τον εκβιασμό τού «σου κατεβάζω το διακόπτη όποτε θέλω», προκαλεί όλους εμάς που παλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, όπου απολυόμαστε κάθε ώρα και στιγμή / σκοτωνόμαστε να πληρώσουμε ΤΕΒΕ, ΦΠΑ, συνάφειες / βλέπουμε τα μικροεπιτηδεύματά μας να κλείνουν / δουλεύουμε τρίωρα και τετράωρα / έχουμε απλήρωτες υπερωρίες / ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα (από πάντα, όχι τώρα με την κρίση που αγγίζει ξώφαλτσα και σας και κάτι τρέχει στα γύφτικα) κλπ κλπ.

Οι ΔΟΥ ενώνουν το έθνος

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 23.10.12

Τους χωρίζουν πολλά. Τι είναι όμως αυτό που ενώνει εθνοπρεπώς τον Δημήτρη Κοδέλα (που μόλις γύρισε από τα περίχωρα της Γάζας) και τη Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον διανοούμενο Βύρωνα Πολύδωρα, τον φωτογενή Τέρενς Κουίκ, τον αντισυμβατικό Γρηγόρη Ψαριανό αλλά και τον Ευστάθιο Μπούκουρα της Χρυσής Αυγής; Ο,τι ενώνει τους Ελληνες που ομνύουν στο ιερότερο φετίχ του νέου ελληνισμού: το Δημόσιο. Εν προκειμένω, με τη μορφή των τοπικών παραρτημάτων των ΔΟΥ. Από πού πηγάζει αυτή η λατρεία για υπηρεσίες οι οποίες εύκολα θα μπορούσαν να έχουν αντικατασταθεί από ένα κομπιούτερ και έναν εκπαιδευμένο χειριστή του; Από τον χαρακτήρα του ελληνικού κράτους, του πελατειακού κράτους που χρεοκόπησε μεν, αλλά οι θεράποντές του αρνούνται επιμόνως να παραδεχθούν τις συνέπειες αυτής της χρεοκοπίας. Και από αυτήν ακριβώς την επιμονή τους. Η ιστορία είναι γνωστή. Η κατάρρευση του σπάταλου κράτους με δανεικά έκανε ακόμη πιεστικότερη την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, τις οποίες η δημοσιοϋπαλληλική κοινοτοπία δεν ήθελε καν να ακούσει τα χρόνια της ευμάρειας. Και με συνοπτικές διαδικασίες, ορισμένες ΔΟΥ της επαρχίας θα συγχωνευθούν με ορισμένες κεντρικότερες - θα μείνουν απλώς κάποιες μικρές υπηρεσίες «για τις γιαγιάδες και τους παππούδες» που δεν χειρίζονται εύκολα τους υπολογιστές και τις νέες τεχνολογίες, κάτι σαν ΚΕΠ για εφορίες.

Η δικτατορία των επιθέτων

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, ΝΕΑ, 22.10.12

Δεν μιλάμε πια. Ξεχάσαμε - αν μάθαμε ποτέ - να μιλάμε. Ανταλλάσσουμε άναρθρα αναθέματα. Στους γορίλλες απαντάμε με μυκηθμούς και στους σκύλους με γαβγίσματα. Στο προσχεδιασμένο «ξέσπασμα» της Ζαρούλια περί «υπανθρώπων», ο λογοτέχνης βουλευτής δεν χαραμίζει τους συλλογισμούς του. Tης απαντά ότι «την αγαπά επειδή είναι φιλόζωος» (sic). Ωμότητα στην ωμότητα. Οδούς αντί οδόντος. Στη συμπάθεια που εξέφρασε ο Γαϊτάνος για τον «τσαμπουκά» των χρυσαυγιτών, η φιλελεύθερη κι αριστερή πρωτοπορία απάντησε στα social media μόνο με κατινιές. Εκτός από τις κακιούλες για το μέικ-απ του αοιδού, δεν είχε τάχα τίποτε άλλο - πιο πολιτικό - να αντιτάξει; Ετσι όμως μιλάμε πια. Με ουστ και μονοσύλλαβα. Με λέξεις σαν φτυσιές. «Οι ΔΗΜΑΡίτες είναι Χρυσαυγίτες», γρυλίζει έτερος λογοτέχνης. Το υβρεολόγιό του επιβεβαιώνει ότι, όπως ο πολιτικός λόγος, έτσι και η ελληνική πρόζα πάντα έπασχε από κατάχρηση επιθέτων: οι άλλοι είναι «επικίνδυνοι, θλιβεροί, τρισάθλιοι, γελοίοι». Αυτή η γλώσσα εξορίζει τα ουσιαστικά. Και είναι γλώσσα κοινή. Εκστομίζεται και στην άλλη όχθη. Τη χρησιμοποιεί και ο Πάγκαλος για να αναθεματίσει  τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μονοκόμματα ως «γελοίο». Αυτή είναι η γλώσσα στο Ράιχ των επιθέτων. Κανείς δεν είναι ικανός να ακούσει ή να αρθρώσει μια πρόταση επέκεινα του «ρε». Ακόμη και η συνηγορία υπέρ της δημοκρατίας εκφέρεται ως εμφυλιακό παραλήρημα: με τις απλουστεύσεις, τα στερεότυπα και τα καλιαρντά του μίσους. Πώς να πείσει κανείς γι' αυτή τη δημοκρατία; Πώς να μιλήσει όταν του λείπουν τα ουσιαστικά; Μιλάει πια μόνο για να σιχτιρίσει. Μιλάει μόνο χρυσαυγίτικα.

AMARTYA SEN : Η ύπαρξη ενός παγκόσμιου δημοκρατικού κράτους

Του Θανάση Βασιλείου, Καθημερινή, 21.10.12

AMARTYA SEN

Ταυτότητα και βία – Η ψευδαίσθηση του πεπρωμένου

μετ. Λία Βουτσοπούλου, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2012

Τα δεινά του αποκλεισμού μπορεί να πηγαίνουν χέρι χέρι με τα δώρα της κοινωνικής ενσωμάτωσης, όπως ακριβώς κινείται ο εκσφενδονισμός ελεύθερων βλημάτων παράλληλα με την πολιτική διανοητικών «κατευθυνόμενων βλημάτων», κυρίως όταν ο κόσμος αντιμετωπίζεται σαν μια συνομοσπονδία θρησκειών και πολιτισμών. Τότε, «η βία θα υποδαυλίζεται με την επιβολή σε αφελείς ανθρώπους αποκλειστικών και πολεμοχαρών ταυτοτήτων, που θα τις προασπίζονται οι αριστοτέχνες του τρόμου». Στο «Ταυτότητα και βία», ο νομπελίστας της Οικονομικής του 1998, Αμάρτυα Σεν, με ένα ρόλο αντι-Χάντιγκτον έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την ιδέα της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Η μονοδιάστατη προσέγγιση της ταυτότητας δεν οδηγεί απλώς στην «πολιτισμική και θρησκευτική στεγανοποίηση του κόσμου» και στον πολιτισμικό εγκλεισμό, αλλά προκαλεί μεγαλύτερες διαταραχές, δυστυχία και παγκόσμια φτώχεια. Αντίσταση. Εξαρχής, ο Αμάρτυα Σεν κινείται ενάντια στην ομιχλώδη αντίληψη της παγκόσμιας ιστορίας που υποθάλπει τις παγκόσμιες συγκρούσεις, τους σεπαρατισμούς και τη σεχταριστική βία. Αποκαλύπτει την ψευδαισθησιακή αντίληψη του κόσμου εκείνων που παράγουν αδέξιες απαντήσεις στις παγκόσμιες συγκρούσεις. «Η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε καθαρά μπορεί, βέβαια, να ποικίλλει με την εκπαίδευση και το ταλέντο, αλλά μπορούμε, ως ικανά όντα, να θέτουμε ερωτήματα και ν’ αρχίζουμε να αμφισβητούμε αυτά που μας έχουν διδάξει».

Μια κρίση που... δεν φαίνεται

Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 23.10.12

Την οικονομική κρίση τη βιώνουμε. Την κρίση του πολιτικού συστήματος επίσης. Την κρίση δημοκρατίας τη συνειδητοποιούμε με την κατάρρευση του μύθου ότι οι Ελληνες έχουν ανακαλύψει το αντιβιοτικό κατά του νεοναζισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Η κρίση του ΠΑΣΟΚ είναι επίσης ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η κρίση που δεν φαίνεται αλλά επωάζεται και μετά βεβαιότητας θα εκδηλωθεί είναι η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν οι στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές καλύπτονται πίσω από τις επιθέσεις κατά της κυβέρνησης και της ΔΗΜΑΡ, αλλά ο χρόνος συνύπαρξης των φορέων διαμετρικά αντίθετων απόψεων τελειώνει. Το βέβαιο είναι ότι η κρίση θα εκδηλωθεί σε κάθε εξέλιξη. Αν η κυβέρνηση περάσει τον κάβο και φανούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα «ξεφουσκώσει». Στην περίπτωση που δεν τα καταφέρει η τρικομματική κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να κυβερνήσει και τότε η σύγκρουση των ρεαλιστών με τους οπαδούς του ακραίου λαϊκισμού και του βαθέος ΠΑΣΟΚ που έχει μεταναστεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ θα ξεσπάσει. Η ρεαλιστική στροφή γίνεται ήδη ανομολόγητα και με χίλιες αντιφάσεις. Ο Τσίπρας βλέπει τον Πέρες και την ίδια ώρα βουλευτές του μπαρκάρουν για τη Γάζα.

Το πολιτικό βάρος και η άμεση ευθύνη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Του Νίκου Γραικούση, 23.10.12

Η σύγχρονη ανανεωτική αριστερά, τείνει πλέον να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με την παραδοσιακή αριστερά  και να αποτελέσει ένα εντελώς ξεχωριστό τμήμα του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Με όρους προσέγγισης με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά χωρίς καμία σχέση με  την κακομεταχειρισμένη ελληνική κεντροαριστερά, θα συνεχίσει να πρεσβεύει τις μεγάλες αξίες  του αριστερού κινήματος, αλλά θα εκπέμπει σε διαφορετικό μήκος πολιτικού κύματος.      Μεταξύ της ανανεωτικής αριστεράς και της παραδοσιακής αριστεράς, υπάρχει ένα χάσμα, σαφώς πολιτικό, που σηματοδοτείται από τις διαφορές: 

1.- Στην ευρωπαϊκή προοπτική και εξέλιξη των κοινωνιών

2.- Στο μη δογματικό χαρακτήρα της πολιτικής ιδεολογίας

3.- Στη δυνατότητα της σύνθεσης των ιδεών και

4.- Στην επαφή με την πραγματικότητα.

Αν κάποιος επιθυμεί να άρει τον όρο  ‘’ανανεωτική αριστερά’’  και να δώσει μια νέα ονομασία, μπορεί ελεύθερα να το κάνει. Στην Ελλάδα του σήμερα ο πολιτικός αυτός χώρος δεν εκφράζεται ενιαία μέσα από κάποιο συγκεκριμένο κομματικό φορέα, αν και η Δημοκρατική Αριστερά ανήκει εξολοκλήρου σε αυτό το χώρο.

«Πώς γίνεται να ζούμε χωρίς χαρά;»

Από τη συνέντευξη του Βασίλη Παπαβασιλείου, Καθημερινή, 21.10.12

Υπήρχε ένας κομφορμισμός του παράπονου, της λύπης και μια καπηλεία του θρήνου στην Ελλάδα. Οταν συναντάω αυτόπτες μάρτυρες της μικρασιατικής καταστροφής οι αφηγήσεις τους έχουν ζωντάνια την οποία εμείς έχουμε ξεχάσει. Για εμάς η μικρασιατική καταστροφή παραπέμπει σε έναν οργανωμένο θρήνο. Νομίζω ότι έπαιξε ρόλο και ο εμφύλιος. Οργανώσαμε μια κουλτούρα του θρήνου, που τα χρόνια της κρίσης κορυφώθηκε. Είναι πράγματι φοβερό να σε βρίσκει οικονομική καταστροφή. Εδώ όμως υπάρχει κάτι. Αυτό που συμβαίνει είναι το τέλος του πρώτου μέρους του βιβλίου που ονομάζεται νεοελληνικό κράτος. Αυτή η στιγμή μας βάζει όλους απέναντι στο εξής ερώτημα: από πού ερχόμαστε; Εχουμε καταστραφεί, υπάρχουν όμως πράγματα που δεν μπορεί κανείς να σου τα πάρει. Τι ποσότητα αναπαλλοτρίωτων ιστοριών κουβαλάει ο καθένας; Φοβούμαι ότι σε αυτό το μέτωπο μπορεί να μιλήσει κανείς για μια πραγματική δυστυχία, όσον αφορά την ελληνική κοινωνία. Τα τελευταία 30 - 40 χρόνια κύλησαν σε έναν παράδοξο αστερισμό ενός καταναλωτικού διονυσιασμού, μιας απεμπόλησης οποιουδήποτε αιτήματος παραγωγής και δημιουργίας. Τα εύκολα ξένα λεφτά είχαν καλύψει τα πάντα. Σήμερα, οι νεότερες γενιές καλούνται να ενεργοποιηθούν και με έναν άλλον τρόπο, που δεν τους ήταν οικείος έως πρόσφατα. Δηλαδή, να φτιάξουν ένα άλλο πλαίσιο, μιαν άλλη πατρίδα, έναν άλλο κοινό, δημόσιο χώρο. Δηλαδή, ένα άλλο συμβόλαιο συνύπαρξης των Ελλήνων. Ενα συμβόλαιο το οποίο προηγείται του κράτους. Βασική προϋπόθεση, η ανάληψη ευθύνης. Το «εγώ φταίω» γι’ αυτό που έγινε ή το είδα να γίνεται μπροστά στα μάτια μου και δεν έκανα τίποτε.

Οριο σημαίνει ελευθερία

Του Ηλία Mαγκλίνη, καθημερινή, 21.10.12

Οι ακραίες καταστάσεις ευνοούν τα άκρα. Τούτη η αυτονόητη αλήθεια έχει μια ακόμα, επίσης αυτονόητη, παράμετρο: όσο θα παρατείνεται η κρίση τόσο τα άκρα θα ενδυναμώνονται. Το βάθος της ηθικής, αξιακής, πολιτισμικής κρίσης που περνάει η χώρα όμως δεν έγινε ξαφνικά ορατό μετά το 2008. Είναι γνωστό ότι η κρίση σοβούσε πολλά χρόνια τώρα: σε επίπεδο κορυφής (κυβερνήσεων, κομμάτων, τοπικών αυτοδιοικήσεων, ΜΜΕ) αλλά και στο επίπεδο των απλών ψηφοφόρων. Οσο και αν το ψάρι, όπως λέγεται, βρωμάει από το κεφάλι και οι πολίτες έχουμε ευθύνη και μάλιστα μεγάλη. Οταν λέμε ότι η κρίση σοβούσε, πάει να πει ότι πολύ πριν από την άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού, πριν όμως και από τους νεκρούς της Marfin, το πλιάτσικο και τους βανδαλισμούς στο κέντρο της πρωτεύουσας κ.ο.κ., τα άκρα, σε ένα ευρύτερο φάσμα, γνώρισαν μετά το 1974 προνομιακή μεταχείριση στη χώρα μας. Ηδη δηλαδή ζούσαμε ακραίες καταστάσεις στην Ελλάδα (μα πολύ πιο σποραδικές και σαφώς σε χαμηλότερη ένταση συγκριτικά με όλα όσα ζούμε μετά το 2008 - ’9).

Λόγια μεγάλων ανδρών…

Πέτρος Γαιτάνος: «Προτιμώ η Χρυσή Αυγή να ξεφύγει λίγο παρά να λούζομαι τη χαζοευγένεια των ΜΜΕ και των πολιτικών, οι οποίοι μας έχουν καταστρέψει. Προτιμώ μια Χρυσή Αυγή που θα είναι τσαμπουκάδες. Μ' αρέσει ο τσαμπουκάς της» .

 Η περίπτωσή του είναι απλή υποκρισία. Πίσω από μελιστάλαχτους βυζαντινούς ύμνους που μιλούν για αγάπη ξεπροβάλλει αναπόφευκτα το φρικτό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής με τις  δολοφονικές πρακτικές που στάζουν αίμα. 
Βγάλε επιτέλους, αγαπητέ Πέτρο, στην επιφάνεια τον χρυσαυγίτη που έχεις μέσα σου. Θυμήσου, όμως, και τον Μάνο Χατζιδάκη που θαυμάζεις:

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία."

Γιάννης Μακριδάκης: "Οι θεωρίες της Δημαρ και οι πρακτικές της χρυσής αυγής είναι δύο όψεις της ίδιας πολιτικής στάσης...
Οι εκπορνευμένοι της δημαρ, οι ξεπουλημένες για το ευρώ συνειδήσεις, προχτες έβγαλαν ανακοίνωση στήριξης της πολυεθνικής που σχεδιάζει να κάνει αποικιοκρατική εισβολή στο νησί μου και να μετατρέψει τους τόπους που ζω σε βιομηχανίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας… Για μένα είναι πιο επικίνδυνοι και πιο χυδαίοι από τους χρυσαυγίτες…

Το Μνημόνιο, η στρουθοκάμηλος και η έκρηξη της ακροδεξιάς

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, Έθνος, 20.10.12

Η δαιμονοποίηση του Μνημονίου, που θεωρήθηκε υπεύθυνο για όλα τα δεινά της Ελλάδας, σε συνδυασμό με την αποδοχή της πολιτικής βίας, έθρεψε την άνοδο της Χρυσής Αυγής Πρόκειται για ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Ενα φιλοναζιστικό κόμμα, η Χρυσή Αυγή, απέκτησε από το πουθενά σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στην Ελλάδα της κρίσης και μετεκλογικά αυξάνει συνεχώς την επιρροή του. Η εύκολη εξήγηση είναι ότι η βασική αιτία είναι η οικονομική κρίση. Πρόκειται για ένα δημοσιογραφικό στερεότυπο, που αναπαράγεται αβασάνιστα. Τότε όμως πώς εξηγείται ότι χώρες σε κρίση (Ισπανία, Πορτογαλία) έχουν ανύπαρκτη ακροδεξιά, ενώ χώρες με ισχυρή οικονομία (Ολλανδία, Γαλλία) έχουν ακροδεξιά κόμματα με αξιοσημείωτες επιδόσεις; Πολλοί μελετητές του φαινομένου έχουν επισημάνει ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, σε περιόδους κρίσης, η ακροδεξιά δεν ενισχύεται πολιτικά. Εάν αυτό ισχύει, πώς εξηγείται το «ελληνικό παράδοξο»; Η απάντηση είναι ότι η ακροδεξιά πολιτική επιτυχία στη χώρα μας εδράζεται σε σύνθετες κοινωνικές διεργασίες. Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια πολύπλευρη κρίση, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ανθρωπολογική, με την οικονομική διάσταση να είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Στο πλαίσιο αυτής της ολόπλευρης κρίσης δημιουργείται κοινωνική ζήτηση για ακροδεξιές πολιτικές. Πολιτική δυσαρέσκεια, έντονο μεταναστευτικό πρόβλημα, ξενοφοβία, αναδυόμενος ρατσισμός, ανασφάλεια, ανομία, «χαμένοι» της κρίσης.

Ζακ Ντελόρ: Το κοινό νόμισμα είναι πολύ σημαντικό για να το αφήσουμε στα χέρια των νομισματικών και των δημοσιονομικών κανόνων

«Η Ευρώπη δεν φτιάχτηκε για να στηρίζει φιλελεύθερες πολιτικές»

Λα Κρουα (La Croix, LC): Ποιον σκεφτήκατε όταν μάθατε την βράβευση της ΕΕ με το βραβείο Νόμπελ;

JD: Σκέφτηκα τους εμπνευστές της έκκλησης του 1950, τον Ρομπέρ Σουμάν (Robert Schuman) και τον Ζαν Μονέ (Jean Monnet), κι εκείνους που ανταποκρίθηκαν, σαν τον Κόνραντ Αντενάουερ(Konrad Adenauer). Τους λησμονούμε πολύ συχνά, ενώ θεωρούσα πάντοτε πως η απήχησή της έκκλησής τους ήταν καταπληκτική. Θεωρώ πως την κεντρική της ιδέα την αναδεικνύει η ρήση τηςΧάνα 'Αρεντ (Hannah Arendt) «συγχώρεση και υπόσχεση». Ενώπιον των τρομερών αναμνήσεων του πολέμου, του ολοκαυτώματος, ενώπιον των σωρευμένων πικριών και των εκδικητικών διαθέσεων, αυτοί οι άνθρωποι προτείνουν την συγχώρεση -που δεν ταυτίζεται με την λήθη- και την υπόσχεση πως οι γιοι και οι κόρες μας θα ζήσουν σε μια κοινωνία ανθρωπιάς. Εκείνη την εποχή χρειάστηκε να υπάρξουν άνθρωποι που επωμίστηκαν αυτό το όνειρο, που μόνο αυτονόητο δεν ήταν, όπως μας απέδειξε αργότερα η γιουγκοσλαβική τραγωδία. Οπότε ηέκκληση του 1950 είναι ένα γεγονός όχι μόνο πολιτικό, αλλά -εξίσου- ηθικό. Έχω μάλιστα τονίσει την «πνευματική» της διάσταση.

Ο Θεός δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα Ελλάδα - Ιράν, ένα Χυτήριο (κι ένα παστίτσιο) δρόμος

Του Κωστή Παπαϊωάννου, NEA, 20.10.12

«Ερωτώνται οι κ. Υπουργοί: θα προβούν άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες μέσω της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος για την άμεση αφαίρεση του συγκεκριμένου προφίλ από το Διαδίκτυο; Ή μήπως θα συνεχίσουν να κωφεύουν και να ανέχονται τον επονείδιστο εμπαιγμό του Γέροντα Παΐσιου;». Αυτή η ερώτηση βουλευτή της Χρυσής Αυγής επέφερε τη δίωξη του δημιουργού της σατιρικής ιστοσελίδας. Απαίτησε δηλαδή ο βουλευτής από την Πολιτεία να παρέμβει ώστε η Δικαιοσύνη να διώξει ένα πρόσωπο, επειδή ο ερωτών θεωρούσε πως η πίστη ορισμένων (βεβαίως όχι του ίδιου του βουλευτή που εικάζουμε πως έχει ακλόνητη πίστη) κλονίζεται και θίγεται από μια ιστοσελίδα που θα δουν μόνο αν πεισμόνως την αναζητήσουν. Στο θέατρο Χυτήριο, οι υπερασπιστές της πίστης πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Ζήτησαν από την Πολιτεία να τους αφήσει να «καθαρίσουν» μόνοι τους. Περί βλασφημίας ο λόγος. Θα ήταν κατ' αρχήν εύκολο να θυμίσει κανείς στους αντιδρώντες πιστούς πως ο ιδρυτής της θρησκείας που υπερασπίζονται καταδικάστηκε για βλασφημία από την πολιτική εξουσία.

Η αποτυχία μιας κοινωνίας

Του Γιάννη Στεφανίδη, http://www.parallaximag.gr, 19.10.12

Η κατάσταση στο Α.Π.Θ. αποτελεί άλλο ένα κρούσμα αποτυχίας της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί – πόσω μάλλον να περιφρουρήσει – το σεβασμό βασικών κανόνων ανθρώπινης συμβίωσης (δεν πηγαίνω παραπέρα για να μιλήσω για «αξίες», «ελευθερίες» και τα συναφή). Είναι γνωστή η περιφρόνηση για τους δημόσιους/κοινόχρηστους χώρους στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από εμάς φροντίζουμε ώστε τα σπίτια και τα αυτοκίνητά μας να αστράφτουν, περιβαλλόμαστε, όμως, από βρώμικους δρόμους, ανεξέλεγκτες χωματερές, ρυπαρές ακτές, και κάθε λογής αυθαίρετες «παρεμβάσεις». Το Α.Π.Θ. δεν αποτελούσε εξαίρεση, ακόμα και σε λιγότερο χαλεπούς καιρούς. Σήμερα, όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς και από τις φωτογραφίες, η Πανεπιστημιούπολη παρουσιάζει απαράδεκτη και επικίνδυνη εικόνα. Η αναζήτηση ευθυνών μπορεί εύκολα να οδηγήσει την …μπάλα στην κερκίδα. Ασφαλώς έχουν ευθύνη το ανάλγητο Δημόσιο που δεν δίνει πόρους για την Παιδεία, οι διοικήσεις του Α.Π.Θ. από το 1987 που εισήγαγαν, εκμεταλλεύτηκαν και συντήρησαν το εργολαβικό καθεστώς (της σημερινής διοίκησης μη εξαιρουμένης), οι πανεπιστημιακοί που ανεχθήκαμε αυτό το καθεστώς, οι εργολάβοι – που τη δουλειά τους έκαναν, στο κάτω-κάτω – αλλά και όσοι μέσω του συστήματος αυτού επιδίωξαν να εξυπηρετήσουν συγγενείς, φίλους ή «πελάτες» μακριά από τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ ή άλλου τρόπου αξιοκρατικής επιλογής.

Στην ΕΕ δεν λείπουν κανόνες, αλλά δημοκρατία

Του André Grjebine, The Financial Times , http://www.euro2day.gr

Ενώ οι ευρωπαϊκές οικονομίες βυθίζονται στην ύφεση και στην ανεργία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες πιέζουν στην κατεύθυνση των καταστροφικών πολιτικών λιτότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή το σύστημα της ευρωζώνης στηρίζεται από τις διακυβερνητικές σχέσεις και δίνει υπερβολικές αρμοδιότητες στην ισχυρότερη χώρα, τη Γερμανία. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει λύση για να διορθωθεί αυτή η ανισορροπία.  Η λύση αφορά ταχείες μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνει το εκτελεστικό όργανο της Ευρώπης πιο δημοκρατικό και να δώσει μεγαλύτερη νομιμότητα σε όσους τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής προτεραιότητας στην ανάπτυξη.  Το παράδοξο είναι πως η Angela Merkel προτείνει τέτοιες μεταρρυθμίσεις και η γαλλική κυβέρνηση διστάζει να δεσμευθεί σε αυτές. Η αντίσταση του Francois Hollande ενδέχεται να οφείλεται στην επώδυνη εμπειρία από το δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005.  Φοβάται ότι μέρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας μπορεί να αντιδράσει σε κάθε μεταρρύθμιση που θα οδηγεί στην κατεύθυνση της ομοσπονδιακής Ευρώπης - ιδέα που ομολογουμένως είναι πολύ αντιλαϊκή σήμερα σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.  Πράγματι, η συζήτηση για ένα ομοσπονδιακό κράτος ξεκινά από λάθος ερμηνεία, η οποία μπορεί να διορθωθεί μόνο εάν εκδημοκρατιστεί το ευρωπαϊκό εκτελεστικό όργανο. Μέχρι τώρα, για να αντιμετωπιστεί η έλλειψη δημοκρατίας στις ευρωπαϊκές δομές, η Ε.Ε. απλώς πολλαπλασίαζε τους κανόνες.

Θύτες και θύματα μαζί.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 

Καμιά διαδήλωση δεν είναι ειλικρινής και προοδευτική, αν δεν περιλαμβάνει δίπλα στο «όχι στην εξόντωση της κοινωνίας» και το «ναι στη μείωση του πελατειακού κράτους»

 Mεσημέρι, καθημερινή, στο κέντρο της πόλης, διαδήλωση. Αυτή τη φορά είναι μηχανοκίνητη. Μηχανάκια περνάνε κορνάροντας, σε κάθε σταυροδρόμι σταματάνε και κορνάρουν με μανία. Κόλαση. Το κέντρο της πόλης είναι από μόνο του κόλαση. Με τα κλάξον γίνεται αφόρητο. Άναυδοι άνθρωποι στα πεζοδρόμια, κάποιοι βουλώνουν τ’ αυτιά τους, βρίζουν. Ποιος εγκέφαλος μπορεί να φανταστεί ότι θα ζητήσει τη συμπαράσταση του κόσμου βασανίζοντάς τον; Αυτό κάνουν πάντα. Δεν απεργούν στο «αφεντικό». Αφεντικό τους είναι το κράτος. Το δικό τους κράτος. Ταλαιπωρούν την κοινωνία, εκβιάζοντας την κάθε κυβέρνηση. Κατεβάζουν τους διακόπτες, σηκώνουν χειρόφρενο, κλείνουν τα λιμάνια, αφήνουν τα σκουπίδια στο δρόμο, κλείνουν τα σχολεία, μπλοκάρουν την εθνική οδό. Μέχρι να πετύχουν τις διεκδικήσεις τους. Μετά προστατεύουν τα «κεκτημένα».

Η Άγρια Δύση της Ελευθεροτυπίας

Της  Ελίζας Μπενβενίστε, Lifo.gr

Δέκα μήνες μετά το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας, δύο ομάδες επιγόνων ετοιμάζονται να συνεχίσουν το όραμα της. Τι έφταιξε όμως για την πτώση της;

Είναι Μάρτιος του 2007. Στην αίθουσα συσκέψεων του καθημερινού φύλλου στον 2ο όροφο της «Ελευθεροτυπίας» στη Μίνωος, σ’ έναν στενό χώρο με ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες γύρω-γύρω, μόλις έχει ανακοινωθεί στους εργαζόμενους, που μετά βίας χωράνε στο δωμάτιο, η απόλυση του διευθυντή τους, Σεραφείμ Φυντανίδη, από τη Μάνια Τεγοπούλου. Μαζί, τους έχει γνωστοποιηθεί και το ύψος των μηνιαίων αποδοχών του καθώς και ο τρόπος πληρωμής τους μέσω της εταιρείας που είχε συστήσει γι’ αυτόν το λόγο. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι μουδιασμένοι, κάποιοι ανάβουν τσιγάρο (το κάπνισμα ποτέ δεν απαγορεύτηκε εντός του κτιρίου). Αφενός αισθάνονται ελαφρώς σοκαρισμένοι από τα 47.000 ευρώ που έμπαιναν κάθε μήνα στο ταμείο της εταιρείας του –συνταξιούχου πια– Φυντανίδη. Αφετέρου είναι προβληματισμένοι για το αν η απομάκρυνσή του είναι το καλύτερο για την εφημερίδα εκείνη τη στιγμή. Οι συζητήσεις φουντώνουν με υπέρ και κατά επιχειρήματα. Περισσότερα υπέρ της απόλυσης και πολύ λιγότερα κατά. Πάνω από την οχλαγωγία πετάγεται ένας εργαζόμενος και, απευθυνόμενος στη Μάνια Τεγοπούλου, της λέει «αυτό δεν θα το έκανε ποτέ ο πατέρας σου!», για να λάβει ως απάντηση τη ρητορική ερώτηση: «Ως πότε θα με κυνηγάει η σκιά του πατέρα μου;».

Ο οπλαρχηγός που κρύβουμε μέσα μας

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice,

 Aναφερόμενος στο πώς, κατά τη γνώμη του, αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τα μέντια, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή πως «αν το 1821 είχαμε ΜΜΕ να εκβιάζουν για την επανάσταση, τότε οι οπλαρχηγοί θα μένανε χωρίς λαό», εννοώντας προφανώς «αν εκβίαζαν κατά της επανάστασης». Το ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σπεύδουν να αποδώσουν στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στη «διαπλοκή» τις πολιτικές τους αποτυχίες (αλλά ποτέ τις επιτυχίες τους) εί1ναι πασίγνωστο, το έκανε και ο Γιώργος Παπανδρέου πέρυσι, το έχουν κάνει επανειλημμένα ο Αντώνης Σαμαράς και η Αλέκα Παπαρήγα, το έχει διαπράξει επανειλημμένα και ο Αλέξης Τσίπρας – και έφθασε ο ΣΥΡΙΖΑ να απειλεί τα (εχθρικά προς αυτόν) κανάλια ότι θα τα κλείσει επειδή δεν έχουν άδειες λειτουργίας. Και δεν τους έχουν δώσει οι κυβρνήσεις άδεια λειτουργίας 23 χρόνια τώρα που λειτουργούν ακριβώς για να μπορούν να τα απειλούν ότι θα τα κλείσουν ώστε να τα έχουν στο χέρι· όπως, ακριβώς κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος θυμάται τον Κολλά

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 16.10.12

 ένα από τα πρόσωπα του 1992. Μαχόμενος συνδικαλιστής εναντίον της ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων, που επιχειρούσε να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έμελλε να καταγραφεί ως ένα από τα πρόσωπα που άλλαξαν τις απόψεις ακόμα και των πιο καλοπροαίρετων για τον συνδικαλισμό. Το όνομά του, Ανδρέας Κολλάς. Ηταν, με τις ψήφους των προσκείμενων στο ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία της πρωτεύουσας. Ενα πρωί, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν φωτογραφίες με γυμνούς ανθρώπους, να προσπαθούν να καλυφθούν. Ηταν οδηγοί λεωφορείων που τους είχαν γυμνώσει συνδικαλιστές, με μπροστάρη τον πρόεδρο, στην οδό Σωκράτους, πλάι στην Πλατεία Ομονοίας. Πρόσωπα που το κίνημα τιμώρησε με δημόσια διαπόμπευση και εξευτελισμό, επειδή δεν συμφώνησαν με το σύνθημα «όχι στην ιδιωτικοποίηση». Αντίθετα, είχαν δεχθεί να πληρώσουν ένα ποσό και να γίνουν συνιδιοκτήτες μιας νέας αυτοδιαχειριζόμενης, ιδιωτικής εταιρείας ανάλογης με τα ΚΤΕΛ, του ΣΕΠ - να δουλέψουν, δηλαδή, ώστε προσδοκώντας το κέρδος να συμβάλουν για να στηθεί μια υγιής εταιρεία αστικών συγκοινωνιών στην Αθήνα.

Μερική τύφλωση

Tης Άννας Δαμιανίδη, http://www.protagon.gr, 16.10.12

Σκέφτομαι καμιά φορά, το έχετε κι εσείς σκεφτεί, έτσι δεν είναι; Τι θα κάνω αν τους δω μπροστά μου; Αν τύχω την ώρα που βγάζουν τις αλυσίδες και χτυπάνε ανθρώπους, όπως το βράδυ της Παρασκευής, τι θα κάνω εγώ; Θα βρω κουράγιο να βάλω μια φωνή; Θα βρω μόνο κουράγιο να πάρω τα πόδια μου και να φύγω πλαγίως; Τι κουράγιο θα βρω ακριβώς; Να βγάλω το τηλέφωνο να ειδοποιήσω την αστυνομία; Την Παρασκευή το βράδυ χτύπησαν έναν νεαρό στην πλατεία Αττικής. Τον χτύπησαν με αλυσίδες στο πρόσωπο και οι άλλοι άνθρωποι που ήταν εκεί γύρω, δεν έκαναν τίποτε, έλεγε το ρεπορτάζ. Τι να κάνουν οι άλλοι όταν μια ομάδα τεσσάρων –πέντε ορμάνε με αλυσίδες και δέρνουν; Να πάρουν τηλέφωνο την Αστυνομία; Ο Νίκος Μπίστης, που τον απείλησαν στο Φάληρο, πήρε τηλέφωνο την Αστυνομία. Είναι άνθρωπος με πολιτική πείρα, ξέρει τα δικαιώματά του, είναι ψύχραιμος. Τον απείλησαν, πρόλαβε να αντιδράσει. Τον νεαρό δεν τον απείλησαν, τον χτύπησαν αμίλητοι. Μελετάνε τα χτυπήματα, πώς χτυπάμε πού, αλλιώς τους ξένους, τους νέους, είναι όργανα τρόμου αυτοί, να φοβούνται οι άλλοι, αλλιώς τους γνωστούς, διαβάθμιση ποινικών αδικημάτων κατά πρόσωπο και ιεραρχίες. Αλίμονο, στις διακρίσεις είναι εξειδικευμένοι.

Θεσσαλονίκη Νυκτός: Η εικόνα της πόλης τη νύχτα

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

ΚΛΕΟΝΙΚΗ ΓΚΙΟΥΦΗ.Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Σκοπός της εισήγησης είναι να διερευνηθεί η εικόνα της πόλης όπως αποτυπώνεται από τους χρήστες της, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες που οι δραστηριότητες έρχονται σε αντίθεση με τις πρωινές, και να προκύψουν ερευνητικά ερωτήματα σχετικά με το σχεδιασμό μιας πόλης γενικότερα, αλλά και της Θεσσαλονίκης ειδικότερα. Το θέμα των βραδινών δραστηριοτήτων, της οικονομίας της νύχτας και της διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου έχει ερευνηθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό στο εξωτερικό έτσι ώστε να υπολογίζεται στο σχεδιασμό του χώρου και τις κοινωνιοψυχολογικές διαστάσεις του. Παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη είναι η εικόνα του κέντρου το βράδυ σε σχέση με την κίνηση, τα προβληματικά σημεία και τις λειτουργίες που επηρεάζουν το άμεσο περιβάλλον, δομημένο, φυσικό και κοινωνικό.

Ας σταματήσει πια η εμμονή με τη λιτότητα

 Του Wolfgang Munchau, The Financial Times, http://www.euro2day.gr

Παρουσιάστηκε ως ένας απλός τεχνικός πίνακας, αλλά τελικά εξελίχθηκε σε επαναστατική πράξη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα μιας έρευνας τα οποία δείχνουν ότι ο αντίκτυπος της δημοσιονομικής πολιτικής στην ανάπτυξη είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι είχε υπολογιστεί. Το αποτέλεσμα είναι πασιφανές: η υπερβολική λιτότητα αυτοαναιρείται. Πρέπει να σταματήσει. Θα πρέπει να είμαστε σαφείς ως προς το τι αναφέρει και τι δεν αναφέρει αυτή η ανακοίνωση. Το ΔΝΤ δεν λέει ότι η λιτότητα είναι σκληρή, άδικη, ότι πλήττει πολύ περισσότερο τους φτωχούς από ό,τι τους πλουσίους. Λέει απλώς ότι η λιτότητα μπορεί να μην πετύχει τον στόχο μείωσης του χρέους σε εύλογο χρονικό διάστημα.  Αυτό το τεχνικό άρθρο καταθέτει δύο παρατηρήσεις: Η πρώτη είναι ότι οι περισσότεροι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές που χρησιμοποιούνται στα μοντέλα πρόβλεψης, εκ των οποίων και του ΔΝΤ, είναι μόλις 0,5%. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε ευρώ που κόβεται από τις δημόσιες δαπάνες η οικονομία συρρικνώνεται κατά 50 σεντς. Αυτό, όμως, δεν είναι ρεαλιστική εκτίμηση γι' αυτήν την περίοδο. Ακόμη και η διαίσθηση μας λέει ότι ο πολλαπλασιαστής πρέπει να είναι τουλάχιστον 1 - απλούστατα επειδή η δημοσιονομική λιτότητα δεν αντισταθμίζεται από χαμηλότερα επιτόκια. Κανείς δεν καλύπτει το κενό που δημιουργεί η λιτότητα. 

Από τον αντιαμερικανισμό του χθες στον αντιγερμανισμό του σήμερα;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice, 15.10.12

H γνωστή κίτρινη φυλλάδα Bild απαντώντας στις αντιδράσεις που προκάλεσε η επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ έγραφε: «δεν αξίζει κάτι τέτοιο η Γερμανία». Βλέποντας το περίφημο όχημα της ΟΜΕ- ΟΤΑ με τους τρεις ντυμένους ναζιστές, τις πάρα πολλές φωτογραφίες της Μέρκελ με χιτλερικό μουστάκι και ακούγοντας τις φωνές των διαδηλωτών κατά της «ναζιστικής Γερμανίας» ( όχι κανένας- μα κανένας απ’ αυτούς δεν είχε ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή, αλλά και να το είχε κάνει, αυτή είναι ένα φιλοχριστιανικό κόμμα. Δεν είναι;) αναρωτήθηκα, μήπως η Ελλάδα το αξίζει αυτό. Το αξίζει η Ελλάδα να παρουσιάζεται στα μάτια των ξένων ως εκπρόσωπος του απόλυτου ανορθολογισμού; Γιατί κάτι τέτοιο προκύπτει όταν κατηγορούμε μια χώρα και ένα λαό, που έχουν απομονώσει πλήρως τις δικές του φιλοναζιστικές δυνάμεις, ως ναζιστές. Όταν μάλιστα οι κατήγοροι εκπροσωπούνται από ένα πολιτικό σύστημα, στο οποίο ανερχόμενη δύναμη είναι οι ναζιστές και μια κυβέρνηση της οποίας οι υπουργοί παραδίδουν τις λίστες των αλλοδαπών μαθητών στους εκφραστές του νεοελληνικού ναζισμού;