Καμμένη γη

 Της Άγγελικής Σπανού, Athens Voice

Είναι αδιανόητο να κάνει ένας πολιτικός αρχηγός και υπουργός αγωγή κατά αρθρογράφου γιατί θεωρεί προσβλητική για την προσωπικότητά του την κριτική που του ασκήθηκε. Μπορεί να απαντήσει δημόσια, γραπτά ή προφορικά, έχει πολλούς τρόπους να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αν θεωρεί ότι αδικείται, και τη δυνατότητα να ακουστεί. Η διεκδίκηση 1 εκ. ευρώ, όπως συμβαίνει με την υπόθεση Καμμένου κατά Πετρουλάκη, δείχνει πρόθεση εξόντωσης και γι’ αυτό είναι τρομακτική. Είναι ασύλληπτο ότι το Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει πάρει θέση για μια τόσο σοβαρή εξέλιξη που αγγίζει τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτισμού. Είναι παράξενο, και αναπάντεχο, ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν δώσει μάχες για την προστασία της ελευθερίας της έκφρασης τώρα σιωπούν. Και είναι απογοητευτικές διάφορες συζητήσεις που γίνονται χαμηλόφωνα με «ναι μεν αλλά», που σχετικοποιούν δηλαδή το δικαίωμα στην άποψη και αναζητούν προθέσεις πίσω από τα κείμενα για να δικαιολογήσουν λίγο ή περισσότερο την επιθετική αγανάκτηση του πολιτικού προσώπου και την ανοχή των συμμάχων του. Έχουμε μπερδευτεί. Και πρέπει να αναρωτηθούμε αν σεβόμαστε απόλυτα την ελευθερία της έκφρασης ή ανάλογα με τα υποκείμενα, το θέμα και την περίσταση. Αν μας προκαλεί την ίδια φρίκη η αγωγή κατά του Πετρουλάκη με εκείνη που θα μας προκαλούσε κάποια ανάλογη σε βάρος άλλου με εντελώς διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας, κάποιου που αντιπαθούμε, κάποιου που βρίσκεται απέναντί μας. Πρέπει να ξαναθυμηθούμε τις βασικές κατακτήσεις του Διαφωτισμού και να αναρωτηθούμε αν υπάρχει καλή και κακή λογοκρισία, αν δηλαδή στην πραγματικότητα αποδεχόμαστε περιορισμούς, συχνά και αυτοπεριορισμούς, αν η στάση μας τελικά καθορίζεται ανάλογα με το ποιος είναι ο κρίνων και ποιος ο κρινόμενος, όχι στη βάση αδιαπραγμάτευτων αρχών.

Αντιμέτωποι με τη φτώχεια

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Η Ντονατέλα ντι Τσέζαρε είναι καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Το ακόλουθο κείμενό της δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο «Il Rasoio di Occam».

Η έκρηξη της φτώχειας στην πλούσια Δύση μάς υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε ένα φαινόμενο που έμοιαζε εκτοπισμένο στο παρελθόν και στις περιφέρειες του κόσμου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν κυριαρχήσει μέχρι τώρα η αναστάτωση, η αγανάκτηση και η παραίτηση. Και έχει ακουστεί ξανά το μήνυμα: «Η φτώχεια μάς απελευθερώνει». Λες και στον φιλόσοφο δεν απομένει, μπροστά στη φτώχεια των άλλων, παρά μόνο να τη συμμεριστεί, αναγορεύοντάς την σε υπόδειγμα ζωής. Κατανοούμε βέβαια την ανάγκη η δημόσια ζωή να μην ταπεινώνει ακόμα περισσότερο εκείνον που είναι φτωχός.

Ο αναίσχυντος πλούτος έχει στους καιρούς μας μια θλιβερή όψη. Δεν πρέπει όμως να εξυψώνουμε ηθικά τη φτώχεια, για να απαλύνουμε τον πόνο του φτωχού. Οποιος είναι φτωχός υφίσταται μια στέρηση που δεν μπορεί κατά κανέναν τρόπο να δικαιολογηθεί –ούτε ως θεία βούληση, ούτε ως φυσική καταστροφή, ούτε, πολύ λιγότερο, ως αναπόφευκτη έκβαση της Ιστορίας. Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, απαιτεί δικαιοσύνη. Η φτώχεια συνδέεται με τη σκλαβιά και όχι με την ελευθερία. Και είναι επομένως ένα από τα χειρότερα δεινά. Γιατί ο φτωχός καταπιέζεται από την έλλειψη, είναι δέσμιος του χρέους, είναι ο σκλάβος. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην αρχαιότητα.

Η χορογραφία μιας «σκληρής διαπραγμάτευσης»

 Του Γιώργου Παγουλάτου, Καθημερινή

Αφοσιωμένοι στον ανταρτοπόλεμο με τους εταίρους και τους «θεσμούς» («θα τους πολεμήσουμε στις αίθουσες, στους διαδρόμους και στα πάρκινγκ των ξενοδοχείων» – Ουίνστον Τσώρτσιλ) χάσαμε μια εξέλιξη των τελευταίων μηνών. Η κρίση της Ευρωζώνης δεν είναι πια κρίση του Νότου. Είναι ξανά κρίση της Ελλάδας. Είμαστε εκεί όπου ξεκινήσαμε. Σε καθαρά αναλυτικό επίπεδο, τρεις δρόμοι υπάρχουν στην Ευρωζώνη: (α) πλήρης οικονομική ενοποίηση στο ευρώ, (β) εθνική προσαρμογή με εσωτερική υποτίμηση, (γ) έξοδος από το ευρώ. Ο πρώτος δρόμος είναι επιθυμητός αλλά προς το παρόν ανέφικτος. Ο δεύτερος είναι εφικτός αλλά οδυνηρός. Ο τρίτος είναι καταστροφικός. Τον τρίτο δρόμο απεύχεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, άρα δεν θα ασχοληθούμε. Αλλωστε τον έχει περιγράψει στο παρελθόν και ο σημερινός υπουργός Οικονομικών: «Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ -οι ουρές στις τράπεζες θα ήταν  ατελείωτες και μετά από μία ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά - η οικονομία θα κατέρρεε - η ΕΚΤ θα απέσυρε την υποστήριξη και οι τράπεζες δεν θα ξανάνοιγαν τις πόρτες τους - η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών - το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες». Κάτι που δεν πρέπει να συμβεί, και κανείς δεν θέλει να συμβεί, δεν υπάρχει λόγος να συμβεί. Εκτός εάν η αποτυχία χειρισμών είναι παροιμιώδης. Εχουμε δει τους χειρισμούς, οπότε ας έχουμε το νου μας. Ομως η ουσία είναι αλλού. Η Ευρώπη δεν οικοδομήθηκε στη βάση «καθαρών» αναλυτικών επιλογών. Το ευρώ φτιάχτηκε ως ένα work in progress. Η πραγματικότητα της νομισματικής ένωσης, και οι κρίσεις της, θα οδηγούσαν σταδιακά στην οικονομική ενοποίηση. Η συζήτηση της εξόδου είναι σαν να προσπαθείς να ανοίξεις την πόρτα του αεροπλάνου εν πτήσει για να κατεβείς.

H Eυρώπη του κ. Αλέξη Τσίπρα

 Του Νίκου Αλιβιζάτου, Καθημερινή

Ελλείψει συνεπώς σοβαρών στηριγμάτων στους ευρωπαϊκούς λαούς διερωτάται κανείς ποιος, πέρα από μας τους ίδιους, μπορεί να πείσει τους εταίρους μας να αλλάξουν στάση. Διότι θα ήταν ντροπή να στηριχθούμε γι’ αυτό σε πολιτικούς όπως η κ. Λεπέν ή ο κ. Φάρατζ. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως, πολύ φοβούμαι ότι, όπως ακριβώς συνέβη το 1945, θα φάμε το κεφάλι μας. Οσο για το 1981, που κάτι μου λέει ότι βρίσκεται βαθιά χαραγμένο στο υποσυνείδητο του πρωθυπουργού, θυμίζω μόνο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα σε μιαν εποχή όπου οι αριθμοί ευημερούσαν, ενώ στο πηδάλιο της Γαλλίας βρισκόταν ο Φρ. Μιτεράν και της Ισπανίας ο Φ. Γκονζάλες.

Στην πολυσχολιασμένη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την περασμένη Τετάρτη, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε την ευκαιρία, με αφορμή τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, να διακηρύξει καθαρότερα από ποτέ άλλοτε την προσήλωσή του στην Ευρώπη. Η επανάσταση του 1821, «κορυφαία ευρωπαϊκή στιγμή της νεότερης Ελλάδας», σύμφωνα με τον Σπύρο Ασδραχά, στον οποίο ο πρωθυπουργός παρέπεμψε, επανέφερε πράγματι την Ελλάδα στην Ευρώπη. Εκτοτε, όπως είπε, «λόγω θέσης, ιστορίας, συγκυριών και κοινωνικών διεργασιών», η χώρα μας βρέθηκε να επηρεάζει περισσότερο απ’ όσο θα υπολόγιζε κανείς από το μέγεθός της τα πράγματα της Γηραιάς Hπείρου. Εκτός από τον αγώνα της ανεξαρτησίας (1821-1830), που ταρακούνησε τη συντηρητική Ευρώπη της Παλινόρθωσης, το ίδιο έκανε στον 20ό αιώνα και η περίοδος της Εθνικής Αντίστασης (1941-1944).

Η αναπόφευκτη ρήξη

 Του Μάνου Ματσαγγάνη

Εάν κρίνω από όσα βλέπω, και από όσα γράφουν άνθρωποι που εκτιμώ, ο κύβος έχει πλέον ριφθεί. Η ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους μας φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη. Η ευρωπαϊκή βοήθεια στην Ελλάδα - η οποία στην αρχή δόθηκε κυρίως από ίδιο συμφέρον (δηλ. για να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που τόσο βλακωδώς μας είχαν δανείσει τόσο πολύ χρήμα τόσο εύκολα), και μετά συνέχισε να μας προσφέρεται λίγο από κεκτημένη ταχύτητα, λίγο από σύνεση, λίγο από αλληλεγγύη - φαίνεται όλο και περισσότερο άσκοπη στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτικών και των ψηφοφόρων τους. Ακόμη και εάν η ρήξη δεν συμβεί τη Δευτέρα (ακόμη δηλ. και εάν δοθεί και άλλος χρόνος στην ελληνική κυβέρνηση μήπως σοβαρευτεί), μπορεί να συμβεί κάποια επόμενη φορά. Ούτως ή άλλως, το γυαλί έχει σπάσει, και ο χρόνος που μας προσφέρεται σπαταλάται από την κυβέρνηση, που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όσο για την αντιπολίτευση, δείχνει να παρακολουθεί τις εξελίξεις ζαλισμένη, παγιδευμένη στις αντιφάσεις της ή και στις δικές της τεράστιες ευθύνες, ανήμπορη να επηρεάσει την πορεία των πραγμάτων, να σταματήσει την πορεία προς την καταστροφή, να εκπροσωπήσει όσους ανάμεσά μας θέλουν να ζουν σε ένα κράτος δικαίου, με δυναμική οικονομία και κοινωνική προστασία. Με δυο λόγια: σε μια χώρα ευρωπαϊκή. Ζούμε λοιπόν τη σημαντικότερη κρίση στις σχέσεις μας με την Ευρώπη από τη συμφωνία σύνδεσης του 1961 (μετά φυσικά από την παρένθεση της δικτατορίας). Η ρήξη που τόσο χαρωπά προαναγγέλλεται από φανατικούς ιδεολόγους και "αγανακτισμένους οικονομολόγους" μπορεί αυτή τη φορά να είναι οριστική.

Ολυμπιακοί μαζί με εθνικιστές

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Αρχές της δεκαετίας του ’90, με αφορμή το Μακεδονικό, οι πλατείες της χώρας ήταν γεμάτες με πολίτες που μιλούσαν για «γυφτοσκοπιανούς», με πολίτες για τους οποίους το «όνομά τους ήταν η ψυχή τους». Φυσικά ούτε κατά διάνοια δεν επέτρεπαν να πουν το ίδιο και οι πολίτες των γειτονικών κρατών. Πολίτες που ενθουσιάζονταν στο άκουσμα ασμάτων και στρατιωτικών εμβατηρίων του τύπου «έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρεια Ήπειρο». Όλοι αυτοί ζούσαν το μύθο του εθνικισμού τους. Μόνο που αυτός ο εθνικισμός είχε όνομα. Ονομάζονταν νεορθόδοξη θρησκοληψία και Άκρα Δεξιά. Εκεί καμία Αριστερά δεν είχε θέση. Θα αναφέρω εδώ ένα γνωστό σε μένα περιστατικό, όπου αριστερός πατέρας προσπαθούσε τότε να δείξει στο πεντάχρονο παιδί του πως ο «συνωστισμός» τόσο πολλών ελληνικών σημαιών σε συνδυασμό με τα συνθήματα μίσους κατά άλλων λαών είναι «κάτι το πολύ κακό. Οι μεγάλοι το λέμε εθνικισμό». Αυτές οι εκδηλώσεις αποτύπωναν ένα καθαρά εθνικιστικό πνεύμα και όχι μορφή έκφρασης του δημοκρατικού λαού. Πράγμα δύσκολο να το κατανοήσουν όλοι αυτοί που με την παραμικρή αφορμή φορούν την ελληνική σημαία, ντύνονται Έλληνες και τρέχουν να εκφράσουν το μίσος τους για κάθε τι διαφορετικό όσον αφορά τη φυλή, το γένος, τη γλώσσα και τη θρησκεία, τις ιδέες, τις σεξουαλικές προτιμήσεις.

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Ο Καμμένος!

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από τότε που ο Θόδωρος Πάγκαλος έκανε μια παροιμιώδη δήλωση εναντίον της Γερμανίας. Την είχε αποκαλέσει «οικονομικό γίγαντα με μυαλό μικρού παιδιού» (ή κάπως έτσι, έχει περάσει πολύς καιρός, ξέρω ότι ο ίδιος την έχει αμφισβητήσει) και είχε προκαλέσει πολιτικό σάλο. Η αντίδραση της Γερμανίας ήταν οξύτατη (καγκελάριος ήταν ο Χέλμουτ Κολ) και ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου αντελήφθη ότι δεν θα περνούσε έτσι. Γι’ αυτό υποχρέωσε τον Πάγκαλο να ζητήσει συγγνώμη και το θέμα έληξε. Γιατί θυμηθήκαμε αυτό το περιστατικό, τι σχέση έχει με τα σημερινά; Εχει και παρέχει. Ιδού γιατί. Πριν από είκοσι μέρες, όταν ακόμα επικρατούσε φουλ αντιγερμανικό κλίμα στην κυβέρνηση Τσίπρα (δεν είχε πάει ακόμη στο Βερολίνο ο πρωθυπουργός), ο σημερινός υπουργός Αμυνας, Πάνος Καμμένος, έκανε τη γνωστή δήλωση:  «αν οι Ευρωπαίοι ζορίσουν την Ελλάδα, θα δώσουμε χαρτιά στους παράνομους μετανάστες για να πάνε στο Βερολίνο. Κι αν μεταξύ αυτών ήταν και κάποιοι τζιχαντιστές, την ευθύνη θα έχουν οι Ευρωπαίοι» (εδώ). Δήλωση πρωτοφανής για υπουργό κανονικής ευρωπαϊκής χώρας, απείρως χειρότερη από εκείνη την παλιά του Πάγκαλου. Ο Πάγκαλος έκανε μια προσβλητική δήλωση, ο Καμμένος μια απειλητική δήλωση; Τι έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας; Τίποτα. Η κυβέρνησή του δεν εξέδωσε ούτε μία αποδοκιμαστική δήλωση.

Π. Καμμένος. Έχουν αρχίσει και του μοιάζουν

  Για το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Πρόταγκον ο Πάνος  Καμμένος άσκησε αγωγή εναντίον του Ανδρέα Πετρουλάκη. Ζητά 1 εκατομμύριο ευρώ. "Επιλογή του -λέει ο γνωστός σκιτσογράφος-  είναι ο εκφοβισμός και ο παραδειγματισμός των υπολοίπων, αλλά πλανάται ο κ. Καμμένος. Δεν σκοπεύουμε να καταθέσουμε τη δημοσιογραφική μας ταυτότητα, οι συνάδελφοί μου και εγώ, επειδή γινόμαστε ενοχλητικοί σε κείνον ή σε άλλους. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής, δεν νοείται δημοκρατία χωρίς ελεύθερο διάλογο και καθήκον των δημοσιογράφων είναι ο έλεγχος των δημοσίων προσώπων".

H συμμετοχή του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κάρφος στο μάτι των κομμάτων που τη στήριξαν. Ουδέποτε ξέπλυναν την ντροπή εκείνη, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ αργότερα, που υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με τον γνωστού φιλοχουντικού και τραμπούκικου παρελθόντος κ. Βορίδη. Όπως ήταν φυσικό όλοι οι αριστεροί αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, επί μία τριετία άρχιζαν και τέλειωναν κάθε σκέψη τους με την αναφορά στο όνειδος αυτό. Και δικαίως. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη ήταν ένα τυπικό ακροδεξιό εθνολαϊκίστικο κόμμα που οι θέσεις του για το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, τα θέματα της κοινωνίας και τον ρόλο της εκκλησίας, λογικά θα έκαναν κάθε αριστερό να ανατριχιάζει.
Ο κ. Καμένος και το δικό του κόμμα έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι βγαλμένος από την ίδια μήτρας της έξαλλης εθνολαϊκίστικης ακροδεξιάς με κάπως πιο εμπλουτισμένο ρεπερτόριο με αεροψεκασμούς, υδατάνθρακες και οπερετικές αλληλοδωροδοκίες σε μοντάζ Λαζόπουλου. Επιπλέον, ο ίδιος ο αρχηγός, παρά το φλογερό ταμπεραμέντο του δεν έχει δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τις οff shore εταιρείες και το αδήλωτο κότερο που του καταλογίζουν. Θα περίμενε λοιπόν εύλογα κανείς, όλοι οι αριστεροί δημοσιολόγοι να υποδέχονταν με την ίδια φρίκη τη συμμετοχή του κόμματος των ΑΝΕΛ στην Κυβέρνηση, και μάλιστα της πρώτη φορά αριστεράς, όπως είχε συμβεί και με το ΛΑΟΣ. Αμ δε. Άκρα του τάφου σιωπή. Όσο ακούγαμε τρία χρόνια για τον διορισμό του κ. Βορίδη από τον Παπαδόπουλο, άλλο τόσο δεν ακούσαμε τώρα για τους λόγους και τα βιβλία που έγραφε ο Γεωργαλάς για τον κ. Καμμένο. Ούτε καν από εκείνους τους πιστούς στον Ανδρέα παλιούς Πασόκους, τώρα ΣΥΡΙΖΑ - λησμόνησαν ότι του είχε αφιερώσει το πρώτο του βιβλίο δείχνοντάς τον ως αρχηγό της 17 Νοέμβρη.

Μαρτίνι, ελιά και Κώτσο Βασιλιά

 Της Λίνας Παπαδάκη, Athens Voice

Η παράσταση δίνεται ανοιχτή, αμφιθεατρικά. Οι υψηλοί καλεσμένοι παρακολουθούν από τα θεωρεία. Το Μαρτίνι τους πίνεται με μια ελίτσα στον πάτο, καρφωμένη με την οδοντογλυφίδα.

Ο λαός-θέαμα, προς τέρψη και ενδυνάμωση του εθνικού εγώ, φοράει τα καλά του, γελάει, χορεύει, χαίρεται. Οι εκλεκτοί του είναι δίπλα του, δεν διαχωρίζονται με κιγκλιδώματα, ανακατεύονται μαζί του, τον χειροκροτούν, του ικανοποιούν την ανάγκη επιβεβαίωσης και την πλαστή καλοσχεδιασμένη εικόνα του δικαιωμένου. Στην ίδια πλατεία σχεδίαζαν μαζί το σενάριο της τωρινής νίκης, τότε αγανακτισμένοι - τώρα πανηγυριώτες. Η πάνω και η κάτω πλατεία ενωμένη με ένα πέπλο φουστανέλα να τους αγκαλιάζει, να τους σκεπάζει, να τους νανουρίζει με κλαρίνα. Τι χρειάζεται η μεγάλη εικόνα για να μπει στο διαφημιστικό κάδρο; Να αποκοιμίσει την εσωτερική ανησυχία. Μια μέρα μη σκέψης, 24 ώρες κέρδους. Η χαρά και το ξεφάντωμα με συνταγή παλαιά.

Και τα διαφημιστικά φυλλάδια του υπερθεάματος τα μοίραζαν οι φαντάροι στο μετρό και τις στάσεις, με πλαστικά κοντάρια και ασπρογάλανες γραμμές. Από το μπαλκόνι, με ένα μελαγχολικό χαμόγελο, ο παλαιός άναξ να αναρωτιέται γιατί άραγε να μην είναι κι αυτός κάτω – το σκηνικό είναι το παλιό δικό τους, το οικογενειακό copyright.

Οι τσάμπα μαγκιές πέθαναν μπροστά στα άδεια ταμεία

Του Φώτη Γεργελέ, Athens Voice

Τι ακριβώς ζητάμε από την Ευρώπη; Μια ανάσα αξιοπρέπειας. Ακούγεται ωραίο, σαν στίχος έντεχνος, τραγούδι των Τσακνή-Μαχαιρίτσα. Είναι εντυπωσιακής εφευρετικότητας οι ευφημισμοί που δημιουργήθηκαν αυτό το διάστημα για να μην ειπωθεί η καταραμένη λέξη από Λ. Ζητάμε χώρο και χρόνο, δημοσιονομικό χρόνο, να δώσουν μια ευκαιρία, μας στραγγαλίζουν, εικονικοί πνιγμοί, σχέδιο ασφυξίας, η ελληνική δημοκρατία δεν εκβιάζεται, δεν μπορούμε να παραβούμε τη λαϊκή εντολή. Θέλουμε την «πολιτικοποίηση» των διαπραγματεύσεων. Θέλουμε εμείς να μιλάμε και οι άλλοι να πληρώνουν. Θέλουμε, δηλαδή, λεφτά. Την ημέρα της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μέρκελ, οι Γερμανοί αφήνουν να διαρρεύσει στους F.T. η επιστολή του Α. Τσίπρα. Έχουμε πρόβλημα ρευστότητας, αντιμετωπίζουμε τις προσεχείς ημέρες κίνδυνο να μην πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Ήταν η απάντηση της άλλη πλευράς, αν εσείς οι «αντισυστημικοί» θέλετε διαφάνεια και δημοσιοποιείτε τις συνομιλίες μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς. Να μη μιλάμε για λεφτά, αλλά λεφτά ζητάτε. «Θέλουν μέσω χρηματοδοτικής ασφυξίας να φέρουν στο σημείο που η κυβέρνηση θα πρέπει να υποταχθεί και να προδώσει τη λαϊκή εντολή προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου». Έχουμε τόσο συνηθίσει στη κατασκευασμένη πραγματικότητα που δεν καταλαβαίνουμε καν πόσο παραλογισμό περιέχει αυτή η φράση. Η λαϊκή εντολή είναι, θέλουμε περισσότερα λεφτά και αφού δεν μας τα δίνουν, μας εκβιάζουν. Ενώ έπρεπε να μας δανείζουν με χαρά, γιατί αυτή είναι η λαϊκή εντολή. Δεν γίνεται, λέει ο Σουλτς, 18 χώρες να έχουν άδικο και η Ελλάδα μόνο δίκιο.

Μακριά (από τον ΣΥΡΙΖΑ) και αγαπημένοι

 Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Athens Voice 

Μόνο μέσα από την προώθηση μεταρρυθμίσεων θα δημιουργηθεί η νέα σοσιαλδημοκρατία

Αν κάτι απουσιάζει από το δημόσιο διάλογο στη χώρα μας είναι η αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όχι η δαιμονοποίηση ή ακόμα και η ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης. Ταυτοχρόνως, απουσιάζει εντόνως η συζήτηση με όρους ιδεολογικούς, ιδίως μετά την πολυετή συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και εσχάτως του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Η αφορμή για το παραπάνω συμπέρασμα μου δόθηκε, ακούγοντας πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να λένε ότι θα πρέπει το κόμμα να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με συγκεκριμένα στρώματα, να απογαλακτιστεί από τη ΝΔ και να έρθει και πιο κοντά με την αριστερά, εν προκειμένω με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αναρωτιέμαι, εν έτει 2015, τι είναι πραγματικά αριστερό ή ακόμα και αν έχει νόημα το ερώτημα αυτό. Διότι πολύ φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα της νέας (δια)κυβέρνησης πολύ γρήγορα θα απαξιώσουν οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια της αριστεράς και θα συσχετίσουν οτιδήποτε αριστερό με την αναποτελεσματικότητα, τη γραφικότητα και την επιστροφή σε μοντέλα που πλέον δεν υφίστανται σε καμία κανονική, αναπτυγμένη χώρα. Βλέποντας τα πράγματα, όχι μέσα από το μικρόκοσμο της Ελλάδας αλλά συνολικότερα, εύκολα μπορούμε να πούμε ότι η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία έχει τεράστια προβλήματα. Πέραν του ότι σε επίπεδο φρασεολογίας «τρώει από τα έτοιμα», σε επίπεδο πρακτικής και άσκησης πολιτικής έχει πολλά χρόνια να παράξει κάτι καινούργιο.

Πολιτισμικός εθνικολαϊκισμός

 Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ

Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας είπε τη δική του αλήθεια: «Ο λαός είναι ο στρατός», εννοώντας με αυτό ότι τα στρατευμένα παιδιά του λαού είναι και αυτά «λαός». Ο στρατός δεν είναι, όπως θα τον ήθελε μια μαρξιστική φιλολογία, «κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους». Απ' ό,τι τουλάχιστον φαίνεται, σε ειδικές συνθήκες, όταν ο στρατός συναδελφώνεται με τον υπόλοιπο λαό, στέλνει προς τους έξω το μήνυμα της «εθνικής κυριαρχίας». Πόσω μάλλον όταν αυτή η συναδέλφωση είναι μετωνυμία μιας θεμελιώδους, αδιάβροχης ενότητας του λαού-έθνους, όταν το έθνος είναι ο λαός που εορτάζει με αφορμή μια εθνική επέτειο και όταν ο δήμος εθνικοποιείται. Γιατί ο πολιτισμικο-πολιτικός στόχος της γιορτής είναι κατ' αρχάς αυτός: η επανεθνικοποίηση μιας εθνικής συλλογικότητας, ο μετασχηματισμός της σε ενιαία πολιτισμική οντότητα. Εδώ, για παράδειγμα, τα δημοτικά τραγούδια που θα παιανίζουν οι στρατιωτικές μπάντες μας αποκαλύπτουν την «κουλτούρα» ως την πρώτη ύλη της εθνικής κυριαρχίας. Το δημοτικό τραγούδι καλείται να αναζωογονήσει την εθνική ζωή, να επιδείξει τη μοναδικότητα του εθνικού χαρακτήρα, μιλώντας κυριολεκτικά και εκφέροντας αυτό που θεωρείται ότι είναι εκ φύσεως ταγμένο να αισθητικοποιήσει, τη γλώσσα της αυθεντικής ζωής. Ενεργοποιώντας το πηγαίο, το ριζίτικο νόημα της κοινότητας, το δημοτικό τραγούδι-αρχέγονη γλώσσα της και μέσω αυτής την υπαρξιακή διαφορά της, να αναδείξει την ταυτότητα και την κυριαρχία της. Τραγουδούμε, άρα υπάρχουμε. Τραγουδώντας την παράδοση αυτο-βιώνει τη ζωή η κοινότητα, έτσι αυτομορφώνεται και ψυχαγωγείται, ανακυκλώνοντας τον χρόνο, «όπως τότε», ποντιζόμενη στο αιώνιο χθες του αντιστασιακού παρελθόντος, και μάλιστα στην πλατεία Συντάγματος. Τρέποντας «κάθε λέξη» του ύψιστου νεωτερικού συμβολαίου σε αέναη συγκινησιακή εξάρτηση, μικρών και μεγάλων, σε οικογενειακή υπόθεση. Αραγε, τι άλλο είναι ο εθνικισμός από μια «οικογενειακή υπόθεση»;

Εμείς οι πολίτες

 Της Άννας Δαμιανίδη, Εφημερίδα των Συντακτών

«Το Ελληνικόν Εθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον, διά των νομίμων Παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν...»

Αυτή η συγκινητική εισαγωγή του «Προσωρινού πολιτεύματος της Επιδαύρου» που θύμισε με την επιστολή του στους μαθητές ο υπουργός Παιδείας, δεν μιλά για λαό αλλά για έθνος. Είναι η εποχή που η αρχή των εθνοτήτων τραντάζει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού κόσμου, ο οποίος ακόμα ζούσε σε συστήματα φεουδαρχικά, σε αυτοκρατορίες χωρίς ελευθερίες, με πολύ πρωτόγονη αντίληψη των ατομικών δικαιωμάτων. Η ελευθερία των ανθρώπων εκείνη την εποχή περνούσε από την αυτοδιάθεση των εθνών. Από τότε ώς τώρα άλλαξαν πολλά στην Ευρώπη, και κυρίως η έννοια του έθνους. Τα εθνικά κράτη, παλιά και καινούργια, οι πολίτες των εθνικών κρατών της Ευρώπης, όσο είναι εθνικά τέλος πάντων, όσο κατάφεραν να γίνουν μέχρι να σταματήσει η πορεία αυτή παγιδευμένη στις ματωμένες λάσπες των πολέμων, έβαλαν ένα στόχο μεγαλειώδη και πρωτοφανή: να φτιάξουν μια ομοσπονδία πέρα και πάνω και διαμέσου των κρατών, εθνικών και μη, με κάθε πολίτη να απολαμβάνει ίσα δικαιώματα.

Η αριστερά των παρελάσεων

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Ο λαός του κ. Μπαλτά είναι ό,τι το έθνος του Πάνου Καμμένου. Μια κατασκευή ομοιογενής και περιούσια, με στρατιωτική δομή, έτοιμη να πολεμήσει εναντίον κακών, αντιπάλων, εχθρών. Τώρα το ξέρω καλά: η Αριστερά των παρελάσεων είναι η ίδια με τη Δεξιά των παρελάσεων. Δυνάμει πολεμικές παρατάξεις που συμμάχησαν για να υπερασπίσουν τη φενάκη του Χρήστου Σαρτζετάκη: το ανάδελφον, τον εξαιρετισμό, την απομόνωση. Ο λαός του κ. Μπαλτά είναι ένα σχήμα λόγου, πάνω στο οποίο στηρίζονται ιδεολογίες όχι ανοιχτής κοινωνίας αλλά ολοκληρωτισμού.

Ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς μοίρασε στα σχολεία της χώρας μια εγκύκλιο, στην οποία περιγράφει το κατά τη γνώμη του (ή την κατά τη γνώμη της Αριστεράς που εκπροσωπεί) νόημα της επετείου της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του 1821. Το κείμενο κάνει μνεία στον Διαφωτισμό και παραδέχεται ότι η ελληνική επανάσταση δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό τον λαό που την έκανε. Αλλά δεν είναι αυτό το νόημά του. Η αταξική ολότητα που δεσπόζει στον λόγο του υπουργού, ο κυρίαρχος λαός, ο οποίος, αν χρειαστεί, θα αποτινάξει κάθε λογής τυραννία, είναι ο κορμός του εθνολαϊκισμού. «Ενας λαός», λέει ο κ. Μπαλτάς, «ίσως χρειαστεί ξανά και ξανά να επιβεβαιώσει τον εαυτό του: κάθε φορά που θα είναι αναγκασμένος να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του, την κυριαρχία του, την αξιοπρέπειά του και την περηφάνια του, τη δημοκρατία του, την πολιτική του ύπαρξη, κάθε φορά που θα χρειαστεί να ξαναπούμε όλοι μαζί: "Εμείς, ο λαός"». Στο σημείο αυτό, ο υπουργός υποβαθμίζει συστηματικά δυο ουσιώδεις έννοιες. Την έννοια του πολίτη και την έννοια των θεσμών και του ρόλου τους στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Διαγράφει, επίσης, την εξέλιξη της χώρας μέσα στην υπερεθνική Ευρωπαϊκή Ενωση, προκειμένου να δώσει έμφαση σε μια Ελλάδα-κοινότητα αίματος και θυσιών, σε μια συλλογικότητα πολεμιστών.

Μάρθα Νούσμπαουμ: Εκπαίδευση στην ελευθερία

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Καθηγήτρια Ηθικής και Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, η Μάρθα Νούσμπαουμ συνδυάζει το πλούσιο και πολύπλευρο φιλοσοφικό της έργο με συχνές παρεμβάσεις στην πολιτική συζήτηση, ενσαρκώνοντας υποδειγματικά τη μορφή του δημόσιου διανοούμενου. Η ακόλουθη συνέντευξη της Νούσμπαουμ δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Il Sole 24 Ore.

• Με ποιον τρόπο η λογική και η ρητορική –αλλά και η ηθική και η ποιητική, αν σκεφτούμε τον Αριστοτέλη– μπορούν να προμηθεύσουν ερεθίσματα και παιδαγωγικά εργαλεία σε όσους διδάσκουν σήμερα ή σε όσους προτίθενται να μεταρρυθμίσουν το εκπαιδευτικό σύστημα; Και σε ποιους στοχαστές του παρελθόντος μπορούμε να βρούμε πολύτιμες ιδέες για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του σήμερα;

Μεταξύ των πολλών διαφορετικών εποχών και διαφορετικών τόπων που θα μπορούσα να αναφέρω, τρεις μού φαίνονται σημαντικοί: ο Σωκράτης στους πλατωνικούς διαλόγους, η επιστολή του Ρωμαίου στωικού φιλοσόφου Σενέκα για τη φιλελεύθερη εκπαίδευση και η θεωρία και πρακτική του Ινδού φιλοσόφου και παιδαγωγού Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ. Ο Σωκράτης, υποστηρίζοντας ότι «ο ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω», προκάλεσε την αθηναϊκή δημοκρατία να ζήσει έναν στοχαστικό βίο, να ασχοληθεί με τους λόγους που επικαλούμαστε για να δικαιολογήσουμε τις πεποιθήσεις μας, δημιουργώντας μια δημοκρατική κουλτούρα του λόγου και της επιχειρηματολογίας μάλλον παρά της αυθεντίας και της πίεσης των ισχυρών. Ενας στοχαστικός βίος όμως, γεμάτος σκέψη και έρευνα, είναι δύσκολος: προϋποθέτει ότι θα μάθουμε να επιχειρηματολογούμε, να επιδιώκουμε την ακρίβεια, την εγκυρότητα και τη λογική δομή. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να διδαχθούμε αυτά τα πράγματα από το να μελετήσουμε τους πρώτους πλατωνικούς διαλόγους με ένα πνεύμα ανοιχτής και κριτικής παιδαγωγικής.

Ο,τι είναι... αριστερό είναι και ηθικό;

Του Κωνσταντίνου Ζούλα, Καθημερινή

Δεν θα μας τρελάνει εντελώς η πρώτη φορά αριστερά. Το θέμα που ανέκυψε με τον αναπληρωτή υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γ. Κατρούγκαλο είναι βαθιά πολιτικό και όχι νομικό, όπως θέλει να το παρουσιάσει υποβαθμίζοντάς το ο ίδιος και η κυβέρνηση. Προφανώς ο κ. Κατρούγκαλος είχε νομικά κάθε δικαίωμα να συμφωνεί με απολυθέντες του Δημοσίου ότι θα λάβει ως αμοιβή του ποσοστό από τις αποζημιώσεις που θα έπαιρναν αν πετύχαινε την επαναπρόσληψή τους. Πολιτικά, όμως, είναι αδιανόητο τις επαναπροσλήψεις αυτές να τις κάνει ο ίδιος ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ως εκ τούτου δεν έχει καμία απολύτως σημασία πόσες ήταν αυτές οι συμβάσεις κι αν τις υπέγραψε τον προηγούμενο Ιούνιο ή τον περασμένο Ιανουάριο. Διότι απλούστατα για λόγους στοιχειώδους ηθικής τάξεως ο κ. Κατρούγκαλος θα όφειλε να αρνηθεί την συγκεκριμένη υπουργική θέση, γνωρίζοντας το ίδιον όφελος που θα είχε είτε ο ίδιος, είτε έστω οι συνεργάτες του από τις πολιτικές αποφάσεις που τώρα προωθεί ως κυβερνητικός στέλεχος. Για να το πούμε και ευκρινέστερα, σε οποιαδήποτε συντεταγμένη πολιτεία που έχει στοιχειώδεις κανόνες σύγκρουσης συμφερόντων, ένας δικηγόρος που ασχολείται με εργατικά θέματα όχι μόνον δεν θα μπορούσε να γίνει υπουργός... προσλήψεων, αλλά ούτε καν στέλεχος μιας κυβέρνησης η οποία θα προωθούσε επιλογές που εκείνος προωθούσε επ αμοιβή με την προηγούμενη ιδιότητά του.

Το σχέδιο ήταν ασφυξία αντί λιτότητας;

 Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Η κατάσταση της χώρας εξελίσσεται παρανοϊκά και αφύσικα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ξεσπαθώνοντας κατά της λιτότητας και σήμερα συζητάμε μήπως δεν πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ευαγγελιζόμενος την ανάπτυξη και σήμερα η χώρα βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, η μικρή ανάκαμψη του 2014 ανακόπηκε και η ύφεση/λιτότητα για το 2015 είναι πλέον δεδομένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές καταγγέλλοντας τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις ότι λήστεψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και σήμερα προσπαθεί να τους πάρει και το τελευταίο ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε καθυβρίζοντας τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις ότι φροντίζουν τους «ξένους τοκογλύφους» αντί τους ανθρώπους και σήμερα για πρώτη φορά μετά τη χρεοκοπία η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει τα χρωστούμενα των δανείων από τον δημόσιο προϋπολογισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε στην εξουσία από μια κοινωνία που συνέχιζε να αγοράζει, να κινείται, να εκπαιδεύεται, να γιατροπορεύεται σαν όλες τις σύγχρονες χώρες με τα λεφτά που έχει στην τσέπη της, έστω και αν αυτά λιγόστεψαν, και σήμερα μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ καλεί αυτήν την κοινωνία να συζητήσει σοβαρά στο όνομα της δραχμολαγνείας ότι σε δύο – τρεις μήνες θα προμηθεύεται τρόφιμα, φάρμακα και βενζίνη με δελτίο (Λαπαβίτσας) σαν να γυρίσαμε στην Κατοχή. Σαν η χώρα να γυρίζει σε άλλες εποχές. Και επειδή οι εκτιμήσεις των κυβερνώντων για τις διαθέσεις των ευρωπαίων εταίρων διαψεύδονται παταγωδώς, κατέφυγαν στη γνωστή παλαιά μέθοδο. Τη διπλή γλώσσα και την από τα πάνω υποκίνηση του εθνικιστικού θυμικού που στην Ελλάδα πάντα έπιανε στην αρχή για να καταλήξει σε φιάσκο στο τέλος.

Η παλαιοκομματική επιλογή

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Φευ! Ο κ. Μιχαήλ Χλέτσος δεν ήταν αρκούντως ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητος Ελλην ή έστω αντιμνημονιακός. Ενα δημοσίευμα της «Εφημερίδας Συντακτών» τον χαρακτήρισε «απόλυτα μνημονιακή επιλογή»: «Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι πάνω σε πολυσέλιδη αναφορά του στοιχειοθετήθηκε η αγορά των γερμανικών DRGs από την προηγούμενη κυβέρνηση προκειμένου να εφαρμοστούν στο ελληνικό ΕΣΥ. Πρόκειται για το γερμανικό μοντέλο κοστολόγησης των ιατρικών πράξεων, το οποίο αγόρασε η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ...» (14.3.2015). Να σημειώσουμε ότι τα «γερμανικά DRGs» είναι το σύστημα των Κλειστών Ενοποιημένων Νοσηλείων (ΚΕΝ), δηλαδή ο «τιμοκατάλογος», η κοστολόγηση των ιατρικών πράξεων που γίνονται σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία και εισήχθησαν στο σύστημα Υγείας της χώρας μας ως μνημονιακός όρος, αφού η Ελλάδα ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν είχε και τη δεκαετία του 2000 έγινε το μεγάλο «πάρτι στην υγεία». Μόνο η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη, που ήταν 880 εκατ. το 2000, έφτασε το 2009 τα 5,1 δισ. ευρώ. Τα Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλεια «υπάρχουν σε όλα τα συστήματα υγείας του κόσμου», είπε ο κ. Χλέτσος, προσθέτοντας, ότι «το 1970 δημιουργήθηκαν στις ΗΠΑ, στη συνέχεια το μοντέλο εφαρμόστηκε στην Αυστραλία και ακολούθησαν και οι άλλες χώρες.

Καμάρωναν διάφοροι δικτυακοί τόποι της Αριστεράς και της Προόδου για το γεγονός ότι «ο Γιώργος Θαλάσσης, δάσκαλος του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, που δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικού, αλλά και του προφυλακισμένου Νίκου Ρωμανού, επελέγη από την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου για τη θέση του γενικού γραμματέα του Κοινοβουλίου» (Left 13.3.2015).

Δυο πόρτες έχει η Ζωή

 Της Ρούλας, Γεωργακοπούλου, Athens Voice

Μια όπως μπαίνεις και μια όπως βγαίνεις. Το αυτό ισχύει και για την πρόεδρο της Βουλής, η οποία πολύ πριν αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος της Χρυσής Αυγής (σκηνοθέτα, το βίντεο), κατά την προεκλογική περίοδο του 2012 έκανε το ντεμπούτο της σε κανάλια που παλιά τα λέγαμε trash, παρέα με παγανά του δημόσιου χώρου, κακοφωτισμένη, στριμωγμένη και ολόιδια. Με τον μπαμπά ή με τη μαμά; Τα γονίδια, ως γνωστόν, κάνουν τα δικά τους δυσανάγνωστα ντιλ αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το έθεσε λίγο αργότερα ο Θοδωρής Μαργαρίτης της ΔΗΜΑΡ, εαν δεν με απατά η μνήμη μου, όταν της ζήτησε σημάδια του κορμιού, δηλαδή μια ελάχιστη αποδειξη ότι δεν ήρθε σαν τηλεκατευθυνόμενο drone αλλά ότι συμμετείχε στην ψυχοφθόρα ρουτίνα της Αριστεράς. Δυστυχώς, βρέθηκαν μόνον κάτι πανάκριβες σπουδές σε αμερικάνικα πανεπιστήμια οι οποίες την καθιέρωσαν ως δικηγοράντζα ολκής με αποκορύφωμα τη γνωστή υπέρ βιαστών συνηγορία που την πήρε κατόπιν ο αγαπημένος σκιτσογράφος Χαντζόπουλος, την έκανε pole dancing και ντίλι ντίλι ντίλι που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι το βράδυ στο καντήλι. Η μιντιακή επέλαση της Ζωής δεν είναι προϊον τύχης. Χωρίς να πατησει ποτέ το πόδι της στην άσφαλτο, χωρίς την παραμικρή συνάφεια με την πλέμπα που εκείνη την εποχή ήταν προνομιακός συνομιλητής των συριζαίων, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έφτιαξε την πολιτική της καριέρα πατώντας από μοκέτα σε μοκέτα, στους κλιματισμένους χώρους των media και στις μπουαζερί του ελληνικού κοινοβουλίου.

Με τον στρατό και τον λαό

 Της Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή
Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου με τις «καινοτομίες» που εισάγει η κυβέρνηση αποκτά ξεχωριστό χαρακτήρα. Η μπάντα του στρατού θα διευρύνει το ρεπερτόριό της με δημοτικά τραγούδια, ενώ στρατός και λαός σε πνεύμα πανηγυρικής συναδέλφωσης θα εορτάσουν από κοινού την εθνική επέτειο. Ζήσαμε κι άλλα ζοφερά πανηγύρια στην πρόσφατη ιστορία μας. Με τον στρατό και τον λαό, κομβικό σημείο του εθνολαϊκισμού (αριστερού και δεξιού), που προσφεύγει στην εθνική αναδίπλωση για να θεραπεύσει τα τραύματα από την «απόρριψη» των ξένων. Που καταφεύγει σε τελετές για να αποκαταστήσει την τρωθείσα εικόνα της. «Θέλουμε η παρουσία του κόσμου να στείλει ένα μήνυμα προς το εξωτερικό ότι είμαστε ένα κυρίαρχο κράτος, ένα κράτος που ο λαός μαζί ενωμένος, αυτό που ζητεί, είναι η πιστοποίηση και ο σεβασμός στην εθνική του κυριαρχία» τόνισε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας. Με κάθε τρόπο η κυβέρνηση δηλώνει τις αποστάσεις της από την υπόλοιπη Ευρώπη. Ιδεολογικά, κοινωνικά, οικονομικά, ψυχικά, στέλνει μηνύματα απόκλισης και όχι σύγκλισης παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις της. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει. Είναι άλλης τάξεως πολιτική, όμως, η συμβολή στην προσπάθεια στήριξης, η άσκηση κριτικής με πρόθεση τη διατήρηση και ενίσχυση της Ενωμένης Ευρώπης και εντελώς διαφορετική η διαρκής υπόμνηση ότι εκεί έξω υπάρχουν εχθροί που μας επιβουλεύονται, ότι ζούμε την ασφυξία μιας «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης» (όπως ακούστηκε από βουλευτικά χείλη).

Οι βλαβερές συνέπειες του ακραίου ναρκισσισμού

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Ορισμένα πράγματα μπορεί να έχουν πολύ απλές εξηγήσεις, αλλά εμείς να ψάχνουμε για βαθύτερες αιτίες. Αναζητούμε το κάτι παραπέρα, αλλά η βασική αιτία είναι τόσο προφανής που τείνουμε να μην την πιστεύουμε. Στην πρόσφατη δεύτερη φάση της «δραστηριότητας» της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, που τόσους εξόργισε, επιχειρήθηκε να δοθούν διάφορες εξηγήσεις. Θεωρώ εκτός τόπου και χρόνου τον ισχυρισμό ότι η νέα πρόεδρος της Βουλής κάνει ό,τι κάνει για να ευνοήσει την Χρυσή Αυγή. Είναι αδιανόητο. Επίσης, πρέπει να διαθέτει κανείς πολύ προχωρημένη φαντασία, για να πιστέψει ότι έχει ηγετικές βλέψεις και επιδιώκει από τώρα να εγγράψει υποθήκες. Μήπως η εξήγηση είναι πιο προφανής; Μήπως η κ. Κωνσταντοπούλου πάσχει από το σύνδρομο του μικροφώνου, της κάμερας, της δημοσιότητας; Ούτε η πρώτη είναι ούτε η τελευταία. Ο Αδωνις Γεωργιάδης, για παράδειγμα, τα τελευταία δύο χρόνια έδειξε να μην αντέχει ούτε μια μέρα χωρίς να εμφανιστεί σε τηλεοπτική εκπομπή, να μιλήσει σε ραδιοφωνική ή να γράψει ένα μήνυμα στο τουίτερ. Ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν έχει αφήσει εκπομπή για εκπομπή. Είναι τέτοιο το πάθος του για δημοσιότητα που δεν μπορεί ν’ αντισταθεί ούτε σε φωτογραφίσεις τύπου λάιφ στάιλ. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει οδηγηθεί ακόμη ολοκληρωτικά σ’ αυτό το σημείο, αλλά το πάθος της για προβολή δεν κρύβεται. Τις προάλλες, έμεινε στο Κοινοβούλιο ως αργά τη νύχτα προκειμένου να φωτογραφηθεί για τις ανάγκες μια συνέντευξης σε περιοδικό. Το μικρόφωνο της προκαλεί άμετρη ευχαρίστηση, είναι εμφανές.

Οι παρελάσεις των άλλων

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Πολύς κόσμος είναι υπέρ των παρελάσεων. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατά. Πρώτα απ’ όλα οι νεολαίοι του: «να καταργηθεί ο αναχρονιστικός θεσμός των παρελάσεων» έγραφαν. Οι παρελάσεις «το μόνο που δεν κάνουν είναι να καλλιεργούν την ιστορική μνήμη... Οι αγώνες τού σήμερα και όχι οι στρατοκρατικές παρελάσεις είναι αυτοί που θα δικαιώσουν τις θυσίες όσων αγωνίστηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής για τη δικαιοσύνη και την κοινωνική απελευθέρωση» (Ν. ΣΥΡΙΖΑ 26.11.2011). Ο νυν αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Τάσος Κουράκης, είχε υποσχεθεί ότι ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τις παρελάσεις. Ο ίδιος ως βουλευτής πίεζε, με ερώτησή του στη Βουλή, τη νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ: «Αν θεωρήσουμε ότι οι παρελάσεις εντάσσονται στο εκπαιδευτικό έργο, ποιος ακριβώς είναι ο παιδαγωγικός τους ρόλος; Προτίθεστε να εξετάσετε το ενδεχόμενο κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων και αντικατάστασής τους με πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες στα σχολεία που να δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα;» (29.10.2009) Γενικώς υπήρχε βοή μεγάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά των παρελάσεων. Ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «τις βαλσαμωμένες εθνικές επετείους, τους βαρύγδουπους πανηγυρικούς, τις ανιαρές μεγαλοστομίες των “επισήμων”, που διαγκωνίζονται σε υπερπατριωτικές κορώνες στα κανάλια» (25.3.2014). Η βουλευτής Θεανώ Φωτίου τις χαρακτήριζε «απολίθωμα του παρελθόντος».

Ο Βαγγέλης, ο Καμμένος και ο «εθνικός κορμός»

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, http://booksjournal.gr

Τι ενώνει τον αυτόχειρα, θύμα του μπούλινγκ, Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον εθνολαϊκισμό που θα γιορτάσει στις πλατείες ανήμερα εθνική γιορτή και τις αποφάσεις του υπουργού Άμυνας να εισαγάγει μάθημα εθνικής ηθικής πατριωτικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία; [ΤΒJ]

Η είδηση της αυτοκτονίας του Βαγγέλη Γιακουμάκη εκ πρώτης όψεως δεν έχει τίποτα κοινό με δυο πρόσφατες αποφάσεις στο υπουργείο Άμυνας. Η πρώτη αφορά το μοίρασμα φυλλαδίων στα σχολεία με στόχο την τόνωση του εθνικού αισθήματος υπεροχής των μαθητών έναντι των σημερινών γερμανών ναζιστών και των ελλήνων γερμανοτσολιάδων. Αυτά τα φυλλάδια θα γραφούν από το υπό σύσταση Τμήμα Ιστορικών Εκδόσεων (Πάνος Καμμένος και ιστορική επιστήμη) και από το τμήμα Μελέτης Ιστορικών Αρχείων (το τελευταίο υπό την αιγίδα του αριστερού υφυπουργού Άμυνας, Κώστα Ήσυχου) και θα μοιράζονται στα σχολεία με σκοπό την αναπτέρωση του ηθικού τού στρατεύματος (συγγνώμη, των μαθητών ήθελα να γράψω). Η δεύτερη φέρεται να είναι μια κοινή απόφαση του υπουργείου Άμυνας και της Περιφερειάρχη Αττικής Ρένας Δούρου, όπου σε σύσκεψη που είχαν, αποφάσισαν  αμέσως μετά τη στρατιωτική παρέλαση οι τρεις μπάντες του στρατού να παραμείνουν στο Σύνταγμα και να παίξουν γνωστάεμβατήρια, αλλά και δημοτικά τραγούδια. Εκεί θα βρίσκονται και σωματεία χορού από όλη την Ελλάδα που θα χορεύουν παραδοσιακούς χορούς.

Ο «λογιστικός έλεγχος του χρέους» και η οίηση

 Του Λευτέρη Κουσούλη, Athens Voice
Μέσα στο σκηνικό της έξαρσης και της διεκδικούμενης υπερηφάνειας, δεν θα μπορούσε να λείψει. Η Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε τη συγκρότηση επιτροπής του ελληνικού κοινοβουλίου για το λογιστικό έλεγχο του χρέους. Πρόκειται για μια πομπώδη εξαγγελία, που επιδιώκει την κατασκευή μιας κυβερνητικής αλήθειας. Για να αντικρουστεί η απλουστευτική αφήγηση, όπως είπε η κα Κωνσταντοπούλου, που θέλει «τους Έλληνες να χρωστούν και πρέπει να πληρώσουν», καθώς αυτό επιτάσσει η «δικαιοσύνη» και η «αλήθεια». Κάθε φορά που η εξουσία επιχειρεί να κατασκευάσει τη δική της εκδοχή των πραγμάτων, κάθε φορά που θέλει να διατυπώσει τη δική της δικαιωτική αφήγηση για τις επιλογές της, επικαλείται τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Αν η αλήθεια είναι η αναγνώριση των ορίων της πραγματικότητας, εδώ το εγχείρημα των πρωταγωνιστών αποβλέπει στο να θέσει την πραγματικότητα μέσα στα δικά τους όρια. Έτσι, μια συζήτηση που διαρκεί τα τελευταία χρόνια, θα συνεχιστεί χωρίς ποτέ να μπορεί να δοθεί τελεσίδικη απάντηση, και επιχειρείται να πάρει επίσημο περιεχόμενο ώστε να μη νοείται ο πολύπλευρος χαρακτήρας της και ουσιαστικά να αμφισβητείται η πολιτική της διάσταση. Αυτά που συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν να μπουν στις σελίδες ενός πορίσματος, ούτε μπορούν να λάβουν οριστική απάντηση και ερμηνεία. Θα είναι πάντα αντικείμενο της πολιτικής σύγκρουσης που βρίσκεται και θα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Εθνικοφροσύνη εις άφεσιν αμαρτιών

Του Αχιλλέα Γραβάνη, Athens Voice

Tα προβλήματα της χρηματοδότησης των βασικών αναγκών της χώρας συσσωρεύονται, με πιο πρόσφατο αυτό της διαφαινόμενης δυστοκίας εκταμίευσης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Προηγήθηκαν οι διεθνείς «θεσμοί», όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τραπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η οικονομική κατάσταση του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πλησιάζει πλέον και επίσημα τη χρεοκοπία. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που της έστρωσαν το έδαφος, προσπάθησαν το 2010 να την αποφύγουν, όμως με ημίμετρα, για να μη θίξουν την κρατικοδίαιτη εκλογική τους πελατεία. Απέφυγαν τις σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι, εφαρμόζοντας οριζόντιες περικοπές δίχως αναπτυξιακή λογική, δίχως κοινωνική δικαιοσύνη. Προστάτευσαν έτσι τον πελατειακό τους δημόσιο τομέα, προγράφοντας τον ιδιωτικό. Έτσι κι αλλιώς οι αιμοδότες τους επιχειρηματίες από το δημόσιο ανέπνεαν οικονομικά. Η τύχη της χώρας σ’ αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη ιστορική συγκυρία είναι στα χέρια sui generis οικονομολόγων, που «φούσκωσαν» τα τελευταία χρόνια μέσα απο τις δημόσιες σχέσεις και το συγχρωτισμό τους με την εξουσία. Το «κυβερνητικό» ζεύγος» του Γιάνη και της Έλενας είχε «κουμπάρο» τον Γιώργο, είναι δε εξαιρετικά περιγραφικό της sui generis διεθνούς εικόνας της χώρας! Αυτό σήμερα συζητά με τους διεθνείς «θεσμούς» για τη σωτηρία της. Η επιστημονική τους επάρκεια δύσκολα υποστηρίζεται από τα ακαδημαϊκά και διεθνή τους πεπραγμένα και η αξιολόγησή τους απο κορυφαίους συναδέλφους τους (peers evaluation) είναι κατά πλειοψηφία αρνητική. Η εξόχως ανησυχητική εικόνα της «αριστερής» κυβερνητικής ελίτ συμπληρώνεται από τους γόνους εύπορων οικογενειών (Αλέξης, Πάνος) που δεν έχουν διοικήσει στη ζωή τους ούτε περίπτερο. Η μόνη τους εμπειρία είναι μέσα από τους κομματικούς διαδρόμους, όμως από τα γεννοφάσκια τους. Έχουν αποκτήσει μία εκ του ασφαλούς, virtual επαφή με τα προβλήματα των πολιτών, μέσα απο τις πρώιμες φιλοδοξίες τους να κυβερνήσουν την Ελλάδα.

Η χώρα ως θύμα

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

«Παραπονεμένα λόγια / έχουν τα τραγούδια μας / γιατί τ” άδικο το ζούμε / μέσα από την κούνια μας» τραγουδούσαν μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα χιλιάδες κόσμου σε στάδια και πλατείες τις εποχές της μεταπολιτευτικής έξαρσης. Το τραγούδι αυτό, με στίχους του Μάνου Ελευθερίου και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, που ακούγεται βέβαια ακόμα, εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο μια διαχρονική αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας για τον εαυτό της. Κάθε Ελληνας, από τη γέννησή του ήδη, είναι αδικημένος από τον υπόλοιπο κόσμο και την Ιστορία. Η Ελλάδα, καθ” όλη την ιστορική της διαχρονία, είναι μονίμως θύμα εκμετάλλευσης και αντικείμενο επεμβάσεων των ξένων δυνάμεων και έχει πάντα κάποια δίκαια, τα οποία δεν αναγνωρίζονται ποτέ. Για όλα μάλιστα τα ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της, όπως ο Διχασμός και η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Εμφύλιος, η δικτατορία του 1967 και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, ευθύνονται πάντα οι Μεγάλες Δυνάμεις. Οσοι δε Ελληνες αναμείχθηκαν αρνητικά στα κρίσιμα γεγονότα ήταν απλά ενεργούμενα των ξένων. Δυστυχώς η αντίληψη αυτή της θυματοποίησης, της εμφάνισης δηλαδή του έθνους και της κοινωνίας ως θύματος των ποικίλων ξένων, είναι κυρίαρχη και παράγει πολλαπλά αλυσιδωτά αποτελέσματα. Κατ” αρχάς επιτείνει την ψευδή σχέση της ελληνικής κοινωνίας με την πραγματικότητα. Ενώ μια απλή σύγκριση ενός χάρτη της ευρύτερης περιοχής των αρχών του εικοστού αιώνα με έναν τωρινό δείχνει το ελληνικό έθνος ως ένα από τα πλέον ευνοημένα της Ιστορίας, η συντριπτική εγχώρια πλειοψηφία πιστεύει το ακριβώς αντίθετο. Στην πραγματικότητα οι τραγικές συχνά διακυμάνσεις της διαδρομής της χώρας οφείλονταν στις λανθασμένες δικές της επιλογές, στις έντονες αντιθέσεις στο εσωτερικό του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας και στην οξύτατη πολιτική και κοινωνική πόλωση σε κάποιες ιστορικές στιγμές.

Τον καλεί για να τον... ανατρέψει;

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Είναι παλιό το κόλπο: κάθε φορά που μια κυβέρνηση ζορίζεται, έχει την εύκολη λύση. Φτιάχνει μια-δυο συνωμοσίες, με ή χωρίς συγκεκριμένους συνωμότες, εσωτερικούς ή (και) εξωτερικούς, για να στρέψει αλλού τα φώτα. Στη δεκαετία του ’80, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακάλυψε στην αρχή «αμερικανικό δάκτυλο». Και αργότερα, όταν άρχισε να τα βρίσκει με τους Αμερικανούς, άρχισε να ψάχνει εσωτερικούς εχθρούς: πότε τη Δεξιά, πότε τα συγκροτήματα του Τύπου κ.ά. Στη δεκαετία του ’90 ο  Κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε τη «διαπλοκή», με την υποστήριξη της οποίας, όμως, είχε έρθει στην εξουσία. Πέρασαν κάμποσα χρόνια, ώσπου ο Κώστας Καραμανλής να ανακαλύψει τους «νταβατζήδες», οι οποίοι, πάντως, δεν τον εμπόδισαν να κυβερνήσει επί πέντε και πλέον χρόνια. Και τώρα το έργο επαναλαμβάνεται με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία δεν έχει, βεβαίως, πρόβλημα με κάποιον εσωτερικό εχθρό (όλα τα συγκροτήματα μέσων ενημέρωσης, που μέχρι χτες υποστήριζαν τον Σαμαρά, έχουν κάνει την κωλοτούμπα τους και είναι στο πλευρό της), άρα πρέπει ο όποιος εχθρός να είναι εισαγόμενος. Το μοτίβο της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι «θέλουν να μας ρίξουν», γι’ αυτό «μας βάζουν τη θηλιά τη ρευστότητας». Ποιοι το κάνουν; Είναι ο Σόιμπλε μεταξύ αυτών; Εκατό τοις εκατό. Την ώρα, λοιπόν, που ο Σόιμπλε ετοιμαζόταν να σφίξει τη θηλιά, να ΄σου η Μέρκελ να τηλεφωνεί στον Τσίπρα και να τον καλεί στο Βερολίνο! Λίγες ώρες νωρίτερα, επιφανή κυβερνητικά στελέχη συνέχιζαν να λένε τα ίδια (εδώ), μη φανταζόμενα, προφανώς, αυτό που θα ακολουθούσε.
Οπότε, ανακύπτουν τα εξής δύο ερωτήματα:
1. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θέλει να «πνίξει» την κυβέρνηση Τσίπρα και την ίδια ώρα η καγκελάριος καλεί τον  πρωθυπουργό στο Βερολίνο; Γιατί, άραγε; Για να του πει ότι θα του σφίξει κι άλλο τη θηλιά; Ή μήπως για να του πει ότι διαφωνεί με τον υπουργό της; Αστειότητες.

Δικαιοσύνη για όλους

Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ινδού νομπελίστα οικονομολόγου Αμάρτια Σεν «Η ιδέα της δικαιοσύνης» (μετάφραση Γιώργος Χρηστίδης, επίμετρο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, εκδόσεις «Πόλις»). Η ακόλουθη συνέντευξη του Αμάρτια Σεν δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Le Point.

• Εκτός από την επιθυμία σας να συνεχίσετε τον κριτικό διάλογό σας με τον φίλο σας Τζον Ρολς, στον οποίο αφιερώνετε το βιβλίο, γιατί ασχοληθήκατε με αυτό το ζήτημα; Η δικαιοσύνη είναι ή θα έπρεπε να είναι ο απώτερος σκοπός των ανθρώπινων δραστηριοτήτων;

Η δικαιοσύνη παίζει κεντρικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή. Αυτή κινητοποιεί ψυχικές διαθέσεις και συναισθήματα -έχουμε αυθόρμητα μιαν ιδέα αυτού που είναι δίκαιο ή άδικο- και ταυτόχρονα αυτή μπορεί να αξιολογηθεί και να αναλυθεί με τον στοχασμό, την επιχειρηματολογία και την παρατήρηση. Αυτή η πολύ ευρεία έννοια έχει επιπτώσεις σε πολυάριθμα πεδία και έτσι εξηγείται η σημασία που έχει στην πολιτική φιλοσοφία, από τον Χομπς στον Λοκ, τον Ρουσό ή τον Καντ και, στις μέρες μας, τον Τζον Ρολς, τον Ρόμπερτ Νόζικ ή τον Ρόναλντ Ντουόρκιν.

• Αντιπαραβάλλετε δύο τύπους θεωριών, εκείνες που ενδιαφέρονται για τις συμπεριφορές και τις άλλες που ενδιαφέρονται για τους θεσμούς. Ποια κριτική ασκείτε στον Ρολς, τον επιφανέστερο εκπρόσωπο αυτής της δεύτερης παράδοσης;

Θα άρχιζα λέγοντας ότι ο Ρολς, όποιες και αν είναι οι διαφωνίες μου μαζί του, είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος θεωρητικός της δικαιοσύνης. Από τη στιγμή όμως που επιχειρεί να ορίσει τα φιλοσοφικά θεμέλια μιας εντελώς δίκαιης κοινωνίας, η απάντησή του εστιάζει στους θεσμούς. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι αυτή η θεωρία δεν λειτουργεί παρά μόνο στο εσωτερικό του εθνικού πλαισίου, αφού μόνον τα κυρίαρχα κράτη μπορούν να εγκαθιδρύουν όλους τους θεσμούς που είναι αναγκαίοι για τη δικαιοσύνη.

Όχι και έτσι σύντροφε Φλαμπουράρη

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Είχε ήδη δημοσιευτεί αυτό το άρθρο όπου στηριγμένος στο βιβλίο του Ρίτσαρντ Έβανς Το Γ’ Ράιχ στον πόλεμο (Αλεξάνδρεια, μτφ. Ελένη Αστερίου) έκανα μια μικρή αναφορά στις θυσίες του πολωνικού λαού κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της χώρας, όταν άκουσα για τις δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας κ. Φλαμπουράρη. Αυτός φέρεται να δήλωσε ότι «εκτός Πολωνών και Αυστριακών που ήταν σύμμαχοι των ναζί, όλη η Ευρώπη υπέφερε». Θα ευχόμουν να μην είχαν γίνει ποτέ αυτές οι δηλώσεις, αλλά δυστυχώς έγιναν. Αν πω ότι δεν πίστευα σ’ αυτά που διαβάζω, θα ήταν λίγο. Να πω ότι αγανάκτησα, θα ήταν ψέματα. Γιατί τέτοια «μπαρούφα» δεν αξίζει τίποτα παρά μόνο μια βαθύτατη περιφρόνηση. Τότε γιατί κάθομαι να απαντήσω και δεν το αφήνω να χαθεί στα βάθη της ανθρώπινης ανοησίας; Γιατί ντρέπομαι. Ντρέπομαι επειδή δίνεται σήμα στους Ευρωπαίους λαούς ότι οι Έλληνες σκέπτονται έτσι. Αν και η πολωνική κυβέρνηση δεν θα κάνει διάβημα για τέτοιες ανοησίες, αν μη τι άλλο κάποιος από την κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τον πολωνικό λαό. Εδώ θα μου επιτραπεί μια προσωπική αναφορά, κάτι που κατά τα άλλα αποφεύγω. Σχεδόν πριν 30 χρόνια οι πολιτικές μου ανησυχίες είχαν διασταυρωθεί με αυτές του Αλέκου Φλαμπουράρη, όπως και με πολλούς από τους παλιούς της παρέας της Αίγινας. Οι δρόμοι μας χώρισαν νωρίς, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θα ξεχάσω το ήθος και την αγωνία για γνώση μερικών απ’ αυτή την παρέα του ΚΚΕ εσΑΑ, από την παρέα του αείμνηστου Γιάννη Μπανιά, ενός ανθρώπου που τίμησε την πολιτική. Αν δεν ήταν ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ίσως θα ήμουν πολύ καιρό ακόμη με αυτόν τον άνθρωπο. Μόνο και μόνο γιατί ήταν πολιτικός με ήθος.

Υπό τους ήχους των κλαρίνων...

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Μετά τη στρατιωτική παρέλαση (σταθερή και αμετάβλητη αξία για τη χώρα!), οι μπάντες του στρατού δεν θα φύγουν, θα μείνουν στην πλατεία Συντάγματος για να παίξουν δημοτικά τραγούδια και να χορέψει ο λαός! Παράλληλα, θα καταφθάσουν χορευτικά σωματεία από διάφορες περιοχές της χώρας -βρακοφόροι, Θρακιώτες κ.ά- ενώ στον κόσμο θα δοθούν ελληνικά σημαιάκια... Κάπως έτσι περιέγραψε ο Πάνος Καμμένος και καταγράφονται σε δημοσιεύματα όσα θα δούμε να συμβαίνουν στην επέτειο της 25ης Μαρτίου. Αυτά αποφασίσθηκαν σε συνάντησή του με τη Ρένα Δούρου, ώστε να δοθεί φέτος ένας διαφορετικός χαρακτήρας στις εκδηλώσεις. Να αποτελέσουν, όπως είπε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, μια «πράξη εθνικής κυριαρχίας»! Στρατιωτική παρέλαση, άρματα, επίσημοι, χειροκροτήματα, στρατιωτικές μπάντες, δημοτικά τραγούδια, σημαιάκια και χοροί. Και φυσικά συνθήματα, πολλά συνθήματα. Αναρωτιέμαι για το τι ακριβώς είναι όλο αυτό; Μια γιορτή του ενωμένου στρατού-λαού; Ενός είδους τόνωση του εθνικού φρονήματος; Μια διαδήλωση, όπως το χαρακτήρισε ο Καμμένος σε συνέντευξή του; Ό,τι και αν είναι, νομίζω πως υπάρχει ένα πρόβλημα. Και αυτό είναι πως ο λαός πάλι χρησιμοποιείται, για την ακρίβεια χρησιμοποιούνται ένστικτα, χρησιμοποιείται η έννοια του  πατριωτισμού, χρησιμοποιείται η διαμορφωμένη θυματοποίηση, όλα ιδιαίτερα χρήσιμα για να προωθήσουμε πολιτικές.

Πριν να είναι πολύ αργά…

 Της Μαρίας Γιαννακάκη, www.protagon.gr

Η ανάδειξη του ζητήματος των «γερμανικών αποζημιώσεων» σε νέο εθνικό ιδεώδες βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην πρόθεση του ΥΠΕΘΑ κ. Καμμένου να διανείμει φυλλάδια στα σχολεία, με στόχο την «αντιφασιστική και αντιναζιστική θωράκιση της νέας γενιάς». 

 Η διαφαινόμενη κυριαρχία του εθνικολαϊκιστικού οράματος του αδούλωτου ελληνικού έθνους, το οποίο μόνο και «ανάδελφο» μάχεται υπέρ βωμών και εστιών απέναντι στον δυτικό εχθρό, είναι, τουλάχιστον, ανησυχητική. Καλλιεργεί το φαντασιακό του μονίμως αδικημένου Έλληνα, δημιουργώντας σταδιακά συνείδηση θυματοποίησης, που οδηγεί σε ανεξέλεγκτο μίσος και οργή. Η δυνάμει ταύτιση του γερμανικού λαού με τον ναζισμό, η οποία ενοχοποιεί τον λαό και στην ουσία απενοχοποιεί τη ναζιστική ιδεολογία, όταν προωθείται στα σχολεία και τους μαθητές, είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνη. Αντί η ιστορική μνήμη να είναι παρούσα και δυναμική προκειμένου να λειτουργήσει ως τροχοπέδη σε λάθη, χρησιμοποιείται για την έξαψη των παθών και την αναβίωση του μίσους. Έφταιγαν επειδή ήταν Γερμανοί, φταίνε επειδή είναι Γερμανοί. Φέρουν, και θα φέρουν εις το διηνεκές, το στίγμα του ναζιστή, του αιώνιου θύτη, του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι η ιδεολογία που προκαλεί τα εγκλήματα, αλλά η ιδιοσυστασία μιας φυλής, ενός έθνους. Ένας εξ ορισμού αναπόδραστος ντετερμινισμός. Στο όλο εγχείρημα ενυπάρχει μια σαφής εγγενής αντίφαση. Υποτίθεται ότι γίνεται προσπάθεια αντίδρασης στον ναζισμό, αλλά χρησιμοποιούνται τα βασικά ιδεολογικά εργαλεία του φασισμού. Και ανοίγονται δρόμοι επικίνδυνοι, με σημαία μια ανεξέλεγκτη, φασίζουσα γενίκευση. Είναι ορατός, πια, ο κίνδυνος να αναβιώσουν οι θλιβερές ημέρες της «εθνικής ανάτασης», που προκαλούσε ο υπέρ πάντων «αντισκοπιανός» αγώνας. Με τους δημόσιους, εθνικά ορθούς αλαλαγμούς χειραγωγούμενων παιδιών στις πλατείες. Με τα σχολεία στους δρόμους και τους μαθητές παρελαύνοντες στους ιστορικούς, και όχι μόνον, δρόμους του Μεγαλέξανδρου.

Μήπως υπάρχουν (και) μαγικές λύσεις;..

 Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή

Κάποια προβλήματα, ίσως είναι τεχνητά. Παράδειγμα, ίσως δεν ήταν αναγκαία η περικοπή των συντάξεων, εφόσον -όπως αποκάλυψε ο γενικός γραμματέας Κοινωνικής Ασφάλισης και ευθαρσώς επιβεβαίωσε ο υπουργός του- έγινε ως συνέπεια λαθεμένων μελετών της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής και του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (όχι ως συνέπεια της έλλειψης χρημάτων, όπως αφελώς πιστεύαμε). Αφού πρόκειται για λάθος, δεν μένει παρά το υπουργείο να επαναφέρει τις συντάξεις στο αρχικό ύψος τους και μάλιστα αναδρομικά, πριν προσφύγουν οι συνταξιούχοι σε ένδικα μέσα – όπως νομιμοποιούνται. Ετσι, ένα μείζον πρόβλημα θα επιλυθεί, η αδικία θα αποκατασταθεί, η αναίτια λιτότητα σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων θα αρθεί. Ισως, μάλιστα, από τη βαθύτερη επεξεργασία αυτής της αποκάλυψης επιβεβαιωθεί ότι τα ασφαλιστικά ταμεία αντέχουν να συνταξιοδοτούν εγκαίρως και όσους τυχαίνει να κουράζονται στα 50 χρόνια τους. Κάποια άλλα προβλήματα, ίσως είναι virtual. Παράδειγμα, οι πολύ χαμηλές αποδόσεις που εμφανίζεται να έχει η δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας. Ποιο είναι το θέμα; Η Ελλάδα συμμετέχει στον διεθνή μαθητικό διαγωνισμό PISA. Δυστυχώς, κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις (42η μεταξύ 65 χωρών, 4η από το τέλος μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης). Πρόκειται για διασυρμό του εκπαιδευτικού συστήματός μας που δεν μπορεί να γίνεται ανεκτός. Μία λύση είναι να βελτιωθεί η εκπαίδευση, όπερ απαιτεί σχέδιο και, κυρίως, κόπο και χρόνο – στα σχολεία όχι στα «ιδιαίτερα». Η άλλη λύση είναι αυτή που εισηγείται η ΟΛΜΕ, απλή και εύκολη: Δεν χρειάζεται να παιδευόμαστε, αρκεί να μη λάβουμε ξανά μέρος στον διαγωνισμό PISA!

Χαίρε του αχωρήτου χώρα….

 Του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη

Χαίρε ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί….

Έχεις αυτό, ως πλάτη και ψελλίζεις γελοιότητες και ένας ολόκληρος λαός ορμάει κατακέφαλα και χτυπάει το κεφάλι του στο ντουβάρι…

Και από τους ποιητές, φτάσαμε στα αιδοία του βαψομαλλιά, που έβαλε στο μάτι την παιδεία και σκοπεύει να της αλλάξει τον αδόξαστο…

Χαίρε φιλοσόφους, ασόφους δεικνύουσα…
Και ξέπεσες καλή μου πατρίδα, όμορφη μου καλλιέργεια, γλυκιά μου πριν το έαρ ανασαιμιά, στους μπαλτάδες και γκαζμάδες, μιας δικής τους τελείως ιδιοτελούς ιδεοληψίας, που τη θεωρούν φιλοσοφία και ήρθεν η ώρα, να εκδικηθούν την κοινωνία, επιβάλλοντας, τη στραβωμάρα τους…
Χαίρε του αχωρήτου χώρα….
Ναι χαίρε, τα εναντία προς αυτήν, αγαπώσα…
Κι αυτή η χώρα, να νοιώθει την υπερχείλιση της μετριότητας, του απολύτου τίποτε, του κενού και να βαθαίνει το μίσος για τον άλλον, που της φταίει, για όλα…
Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, έψαλλε εψές ο χορός, για τρίτη φορά φέτος…
Ποιανού πνεύματος, καλέ μου φίλε Πετέφριε - παππού;;;
Του Ζουράρη, που στα εβδομηντατόσα του, βρήκε παιχνίδι να παίζει και να ακκίζεται;;;
Του καμένου, που θα μας κάψει, τη γούνα και θα γίνει σύντομα, από ατύχημα;;;
Του λαφαζανί, που νομίζει, ότι το αζέρικο γκάζι, που επιμένει ότι θα το προμηθευτεί αυτονόμως και μοναχός του, θα το κουβαλάει στις χούφτες και τις τσέπες του κι άρα με τους διεθνείς αγωγούς, δε θέλει σχέσεις και μπλεξίματα;;;
Με του φίλου μου, του Παρασκευόπουλου, που ξαφνικά αλλόφρων, μιλούσε με τρόπο ανεπίτρεπτο, για το ήθος και την ιστορία του;;;
Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τη γύμνια μας…

Τα μέζεα του Καράμπελα

 Της Ρούλας Γεωργακοπούλου, Athens Voice

Σαν Χάιδω και σαν άνθρωπος, δεν μπορώ παρα να του το αναγνωρίσω. Αλλοτε καθηγητής και παράγων του δημόσιου λόγου, σήμερα βουλευτής των ΑΝΕΛ, ο κύριος Ζουράρις από όπου κι αν σκοπεύσει, πετυχαίνει να περιγράψει την κατάστασή μας στην εντέλεια. Μου αρέσει η λέξη «μέζεα». Δίνει μια παραπάνω νοστιμιά, κάτι σαν μπάρμπεκιου σος, στην άνοστη «σαρμελιά», λέξη που χρησιμοποιούμε στην Καλαμάτα για το ίδιο ακριβώς σύστημα οργάνων. Τα μέζεα πάντως –μη θαρρείς– δεν είναι αποκλειστικό αξεσουάρ του ανδρικού κάτω διαζώματος. Καμιά φορά αυτονομούνται. Πώς αλλιώς να το πω; Αποκτούν οντότητα, εγείρουν αξιώσεις, κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας, ενίοτε δε πετάνε. Μάλιστα, πετάνε. Λεγεών τα «μέζεα πτερόεντα» των τελευταίων ημερών. Δεν χάλασε ο κόσμος αν από μια Τρόικα βρεθήκαμε ξαφνικά με δύο, ούτε αν κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έγραψαν εκεί που λέει ο Ζουράρις την προτροπή του πρωθυπουργού να μη χρησιμοποιούν κρατικά αυτοκίνητα. Ας έρχονται και με αμολυτά τα τιμόνια, όπως καλή ώρα ο Αμυράς. Σκασίλα μου μεγάλη αν ποδηλατώντας αδιάκοπα τους τσουρουφλιστεί η σαρμελιά. Το θέμα είναι να τη βγάλουμε εμείς καθαρή, κορίτσια. Αναλαμβάνω μάλιστα την ευθύνη να γιορτάσω με μια βδομάδα καθυστέρηση την 8η Μαρτίου. Όχι ότι είμαι καμιά παλιοημερολογίτισσα, αλλά να... Δεν το μπορώ, δεν το βαστάω να πάω στο πάρτι που ετοίμασαν τα media.